Fadil Curri: Dy tregime

Dy tregime me temë nga Fund(viti) i Ri


GJYSHIDIMRI NUK I DO SHQIPTARËT

***
Tregimin e pata shkruar në vitin 1997, kur në Tetovë e Gostivar qenë bërë trazira popullore kundër ndalimit të flamurit kombëtar shqiptar nga pushtetarët maqedonas. Qenë burgosur edhe dy kryetarët e konunave Tetovë e Gostivar. Padrejtësia ndaj shqiptarëve edhe në meritën e përdorimit të flamurit shqiptar lirshëm u vërejt edhe nga fëmijët. Këtë tregim e pati kërkuar kryeredaktori i revistës për fëmijë “Ylberi” nga Tetova. Ia lejova botimin. Sipas tij, ky tregim e kishte rritur numrin e lexuesve te fëmijët shkollorë. Tregimi "Pakoja e gëzimeve" ka frymëzim një decenie më herët, kur punoja kryeredaktor i gazetës “Sharri” në Han të Elezit. Atëbotë sindikata punëtore e kësaj ndërmarrjeje jepte ndihma për familjet e punëtorëve të ndjerë dhe fëmijët bonjakë.

***

Fitorja ditën e fundit të këtij viti në shkollë ishte paradite. Në shtëpi babai e priste që të shkonin te dajët e t’u ndihmonin që t’i kryenin punët në shitore, ku punonin, pastaj me ta ta kremtonin Vitin e Ri të shlodhur. Fitores ia kënda që me tezet ta rregullonin bredhin. Nëna me Fatonin, vëllain e saj të vogël, Fatbardhën, motrën e vogël, do të vinin më vonë. Festimi, vëllai i saj i madh, kishte disa ditë që ishte atje.
Te gjyshja do të rrinin disa ditë, ndaj me vete e mori edhe çantën. Rrugës për te autobusi kaluan kah shkolla e saj. Edhe një herë ia tregoi babait klasën ku mësonte. Ai i tha së bijës se ajo është e mirë, mësuesin e kishin të vyeshëm, por më e mirë do dukej sikur të gjithë nxënësit të mësonin si Fitorja, e cila gjysmëvjetorin e kishte kaluar me të gjitha notat PESË.
Fitorja shikimin e zgjati kah veranda mbi portën kryesore të shkollës. Ecën edhe disa minuta. Babai e vërejti të bijën se po bluante diçka me rëndësi në mendjen e saj miturake.
- Baba, bën të të pyes diçka? – e theu heshtjen Fitorja.
- Urdhëro, bijë e babait, vetëm të mos jetë pyetje e vështirë që të kërkoj ndihmë edhe nga lokja ose nëna.
- Edhe mësuesin e kemi pyetur, por ai u shtirr se nuk na dëgjoi, - tregoi ç’kishte ndodhur në klasë.
- Cilën pyetje ia shtruat mësuesit, bija ime? – pyeti babai kureshtar.
Fjalët e Fitores se mësuesi i paska bishtëruar përgjigjes, e trazoi nga kënaqësia e udhëtimit me të bijën. Vallë, ç’pyetje na paska qenë, pyeti veten.
- Pse gjyshidimër nuk i do shqiptarët? – me guxim Fitorja e pyeti babain.
- Nuk është e vërtetë se gjyshidimër nuk i do shqiptarët, - iu përgjigj shkurt e disi i lehtësuar se me kaq do të përfundojë kërshëria e Fitores. – Mirë, bijë e babait, si je e bindur se gjyshidimër nuk i do shqiptarët? - donte të mësonte bindjet e saja për këtë.
Fitorja edhe një herë ktheu kokën mbrapa dhe shikoi kah shkolla.
- Në shkollën tonë mësojmë bashkë shqiptarë e maqedonas. Më shumë jemi nxënës shqiptarë. E pe si nxënësve maqedonas gjyshidimër ua kishte sjellë flamurin e tyre me rrezet e diellit, kurse nxënësve shqiptarë nuk na e ka sjellë flamurin tonë me shqiponjën dykrerëshe.
- Arsyetimi i voglushes e zuri ngusht babain, nga i cili kërkohej përgjigje bindëse.
- Edhe mësuesi e ka ditur pse gjyshidimër nuk i dashka shqiptarët, por nuk ka pasur kohë të ju tregojë, - e arsyetoi babai. – Gjyshidimër nuk i sjell flamujt për fëmijët në shkollë. Ai vetëm porosit që të gjithë fëmijët në shkollë duhet të jenë njësoj të gëzuar. Gjyshidimër e ka porositur shtëpiakun që ta vë edhe flamurin me shqiponjën dykrerëshe, por ai ditën kur i kishte vënë flamujt, ishte sëmurë papandehur dhe ishte shtrirë në spital. Sigurisht, kur të shërohet do ta vë edhe flamurin tonë, ndofta Vitin e Ri të ardhshëm.
- Ndofta, baba, - pëshpëriti Fitorja sa për të thënë diçka dhe nxitoi të hypte në autobus që të shkonte sa më shpejt te dajtë. Pasi t’u ndihmojnë në shitore, në mbrëmje ta presin Vitin e Ri, duke kënduar e vallëzuar.
- Përreth bredhit të stolisur do të jetë edhe flamuri me shqiponjën dykrerëshe, - e gëzoi edhe më tepër babai Fitoren kur zbritën nga autobusi.




PAKOJA E GËZIMEVE

Dimër.
Një ditë para Vitit të Ri.
Jashtë acarr, por edhe brenda bën të ftohtë.
Në një dhomë fshati rri familja pesanëtarëshe e Luz apo Shaqë Delisë: plaku Luz, plaka e tij, e veja-e reja, si e quante gruan e Shaqës Luzi dhe dy djemtë e saj binjakë.
E Shaqa? Ah, i gjori, pikërisht para një viti vdiq. Punëtor i fabrikës, duke e instaluar rrymën në një tymtar, rrëzohet nga lartësia prej dyzet metrash.
Skaj oxhakut rri këmbëkryq mendueshëm babëloku Luz, pi duhan dhe herë pas here lëmon mjekrrën. Lokja sillet e mbështillet rreth magjesë, sikur kërkon gjë për t’i gëzuar fëmijët para Vitit të Ri. Nëna thyen ca krrunde dhe ia vë zjarrit. Mjerimi shtëpisë i ka hipur në kulm dhe e këndon elegjinë e padurimit, mendonte babëloku. Keq na la Shaqa, sidomos nusen e re me dy petritat, si i quante fëmijët. Këta rriten shpejt dhe e harrojnë, por kjo e shkreta tërë jetën e vejë e robe e fëmijëve dhe e gojëve të botës.
Plakut Luz nuk ia kënda ta shihte gruan e Shaqës me kërrabëza në duar kah thurrte çorapë e xhemperë të leshtë. Kjo ia kujtonte kohën kur ia thurrte Shaqës. Fëmijët atëbotë mezi pritnin t’u kthehej babai nga puna, nga e cila sikur sillte harenë familjare. Shaqa u rrëfente ngjarje nga qyteti, e babëloku, lokja, nëna e fëmijët e dëgjonin me kërshëri, deri sa shuhej zjarri i fundit në vatër.
Edhe sot përsiatjet e plakut do të zgjasnin ag e terr, po të mos ishte dëgjuar një thirrje nga oborri. Zëra të panjohur.
- O, mirë se ju ka sjellë Zoti! – i uroi plaku sa doli në derë. – Urdhëroni e hyni brenda!
Ishin tre veta, dy burra me një grua.
- Hajt, bija ime na e pjek nga një kafe, - i foli plaku me një zë lutës nuses së Shaqës.
Mysafirët ngulnin këmbë të mos pinin kafe, por lutjet e plakut ngadhnjyen. Ata nuk ia prishën dëshirën.
- Nuk doni t’i përqafoni dajët e tezen? – i ngacmoi fëmijët ai që i printe grupit të mysafirëve.
Fëmijët i përqafuan me radhë dhe u ulën pranë mysafirëve.
- Miq të dashur, dëshiroj të ju njoh, he paçi fat tërë jetën me të dashurit tuaj, - u foli plaku me buzëqeshje bujare. – Dua të ju njoh që të trashet biseda.
- Do të njihemi e do të bisedojmë, xha Luz, - foli ai që i printe grupit të të sapoardhurve. – Ne jemi shokë të punës e të Shaqës…
Plakun sikur ta kishte shpuar dikush në kurriz, vrrikthi u ngrit.
- Shokë të punës të Shaqës tim, - me lotë në sy brofi plaku dhe i përqafoi të gjithë me radhë.
- Erdhëm të ju shohim si jeni dhe të ju tregojmë se sa ishte në punë Shaqa, nuk kishte shok tjetër për të mirë si ai, - tha ai që u printe. - Para disa ditësh në mbledhjen e punëtorëve të fabrikës sonë bëmë fjalë edhe për Shaqën tuaj dhe tonin. E nderuam dhe e falenderuam atë si shok e punëtor i vyeshëm dhe vendosëm ta kujtojmë duke u përpjekur fëmijët e tij e familjen t’ia ndihmojmë.
- Nder më të madh nuk dua. Mjafton që keni thënë fjalë të mira për birin tim, - foli plaku i mbërthyer përvajshëm në zemër.
Gruaja që erdhi me ta po rroposte në çantën e saj. Nxori diçka dhe ia dha atij që i printe grupit të mysafirëve në shtëpinë e Luz apo Shaqë Delisë. Mysafirët me një shikim të ndërsjellë u morën vesh se kush do të flasë.
- Tubimi i punëtorëve të fabrikës sonë ka vendosur që shpenzimet e shkollimit për dy fëmijët e Shaqës t’i heqë kolektivi. Për ta ka siguruar edhe bursat e kreditë. Posa ta kryejnë shkollën, do të mund të zënë punë te ne. Edhe sindikata jonë, ndonëse në mënyrë modeste, nuk i ka harruar fëmijët dhe ato i përshëndet me një pako të madhe sheqerkash e lodrash.
Ai që i printe grupit ia dha plakut vendimin e vulosur dhe të nënshkruar. Të gjithë të familjes si të ishin zanuar, mbetën pa gojë nga gëzimi. Vetëm nëna nuk qante, ndonëse sytë i ishin skuqur.
Miqtë u ngritën të shkonin. Në fund të oborrit i përcollën të gjithë të shtëpisë.
- Ju na ndihmuat e nderuat, - u falenderua plaku duke i marrë ngryk. – U bëni të fala shokëve të Shaqës në fabrikë.
- Ju priftë e mira, o bijtë e mi! – uroi lokja.
- Do t’i rris e edukoj si Shaqa, - i tha nëna mikes nga fabrika e Shaqës, kur kjo po i përqafonte fëmijët.
Të gjithë në familje ndiheshin të gëzuar, më së tepërmi fëmijët.
Ata, me të hyrë në dhomë, nisën ta hapin pakon e sheqerkave dhe lodrave.
Ishte pakoja e gëzimeve e natës së Vitit të Ri.


Marrë nga "Faqja për fëmijë" në FB

Dy tregime nga Fadil Curri

Dy tregime:

2. FQINJA NOBELISTE

Lutjeve tona të na rrëfejë ndonjë ngjarje, gjyshi iu bind, duke na premtuar se këtë do ta bënte pasi të kthehemi nga shëtia. Edhe më mirë, u gëzova më vete, mbase do të më lindë ndonjë ide tjetër që do të më shërbejë gjatë thurrjes së hartimit me shkrim, të cilin na e paralajmëroi mësuesja para disa ditësh.
Gjyshi na tha se do të shkojmë te xhaxhai. Ai me familjen e tij jetonte në shtëpinë tonë të dikurshme të përbashkët qysh para tërmetit. U nisëm. Para se të arrinim atje, gjyshi u ndal para një godine dhe po e sodiste nga themeli e deri në kulm.
- E shihni këtë? – na pyeti gjyshi duke bërë me dorë kah shtëpia.
- Po, - iu përgjegjëm shkurt, kureshtar ç’do të na rrëfejë.
- Kur të kthehemi nga xhaxhai do të ju rrëfej diçka interesante për këtë shtëpi, - na premtoi gjyshi.
Xhaxhai ende nuk ishte ardhur nga puna, kurse xhaxhesha me fëmijët kishin dalur në çarshi, mbase për të blerë gjëra. Aty ishte vetëm Dritoni. Gjyshi pasi i “inspektoi” pajisjet hidroelektrike të shtëpisë, i tha Dritonit ta shkruajë një letër dhe ta varr në derë, në të cilën do të njoftonte se ishim në parkun e afërt të banesës.
Kur u ulëm në park, gjyshit iu kujtua të na rrëfejë.
- Vërtet ju premtova, - foli gjyshi sikur tashë u kujtua. – Në atë shtëpi jetonte një vajzë, mocanike imja, me të cilën tërë ditën luanim në rërë e asflat. Ndonëse ishte pak më e madhe se unë, kurrë nuk e tepronte duke më dhënë detyra që nuk mund t’i kryeja.
Gjyshi i mendueshëm me shkop gërryente tokën e butë pranverore. Kureshtar isha pse nisi të rrëfejë për mocaniken e tij. Zymtësi dhembjeje e pllakosi fytyrën e tij, sa nuk m’u durua pa e pyetur:
- Mos vdiq ajo? – pytëm kurreshtarë.
- Jo, fëmijët e gjyshit. Nuk ka vdekur ajo, bile tërë bota e njeh sot për bëmirësitë që ka bërë, sidomos për fëmijët e rruzullit tokësor. U jep ushqime e para të varfërve, i shëron të sëmurët. Për veprat e mira që ka bërë, është e nderuar me çmimin më të lartë të bëmirësisë në botë.
Sikur u stepa nga befasia. Flet njëmend ose bën mahi gjyshi? – sikur pyetnin shikimet tona habitore drejt tij. Edhe ai e kuptoi habinë tonë.
- Këtë që po jua them është e vërtetë, - fliste edhe më serioz, sikur donte të na bindte për këtë që thoshte. – Pikërisht në atë shtëpi jetonte shoqja ime e fëmijërisë, të cilën e njihnim si të qetë dhe kurrë hakmarrëse. Në lagje e quamim Ganxhe, ishte e familjes së njohur Bojaxhiu. Kurse ju dhe të gjithë fëmijët e botës e njihni me emrin NËNA TEREZE.
Emrin e dytë të shoqes së fëmijërisë të gjyshit e kishim dëgjuar disa herë, bile edhe vjersha për të kisha lexuar. Hare e madhe në shpirtin tim pas rrëfimit të gjyshit, meqë nesër në hartimin me shkrim në shkollë do të shkruaj për këtë rrëfim të gjyshit, se nobelistja Nëna Tereze kishte qenë shoqja e fqinja e fëmijërisë e gjyshit tim, Ganxhe Bojaxhiu.
 


 

 2. KURSIMI

Babai sot erdhi nga puna disi i zymtë. Ankohej se jeta ishte bërë e shtrenjtë, rrogat e vogla, përmendte marifetllëqet që bënin shitësit e ligësi të tjera.
- E shihni, është bërë vështirë të jetohet, - na u drejtua, si të ishim ne fajtorë për atë që ishte zemëruar. Duhet të bëjmë diçka që të na lehtësohet jeta. Qemë lazrdruar të jetojmë mirë, por nuk mundemi kësisoj.
- Ç’të bëjmë? – pyeti nëna. - Të dalim e të protestojmë për këto marifetllëqe që bëhen?
- Nuk po them të protestojmë. Të kemi kujdes, më tepër të punojmë e fitojmë se të shpenzojmë.
- Do të thotë se ti kërkuake të gjithë të kursejmë? – ndërhyri Bardhi.
- Pikërisht aty e kam mendjen, - u sqarua babai.
- E, si të kursejmë? - ishte kureshtar Luani.
Babai psherëtiu thellë. Edhe fëmijët e kishin me gjithë mend.
- Secili sa mundet e si mundet. Unë do të detyrohem që në vend të dy pakove me cigare, do të pi vetëm një në ditë, - i shpaloi qëllimet babai. - Nëna juaj duhet të mos shpenzojë rrymë dhe artikuj gjatë përgaditjes së ushqimit, Luani të mos shpenzojë shumë për videokaseta dhe kinema, Bardhi të mos i thyejë lapsat e grisë fletoret, Bardha të mos flasë nevojë e pa nevojë me telefon. Kësisoji do ta kemi më mirë.
Kjo bisedë në famljen tonë qe zhvilluar para gjysmë viti, kur qemë marrë vesh që të gjithë në familje të kursejmë. Kursimi na u bë shprehi.
Një ditë gushti babai erdhi nga puna disi i rraskapitur. Ngjante si në ditën kur ankohej se jeta ishte bërë e shtrenjtë. Kush e di ç’do të pjellë sot mendja e tij. Pasi u freskua, u ul të pushojë.
- Mund t’ia qëlloni ç’më ka rënë ndërmend? – foli pasi i shfletoi titujt e gazetës. – Sot e kam marrë pushimin vjetor.
Ne fëmijëve nuk na bënë mbresa këto fjalë. E dinim se përvjet babai e merr pushimin vjetor, por një dallim ishte sivjet se këtë e kishte bërë më herët, në verë, jo në vjeshtë, si viteve të mëparshëm.
- E, çfarë nëse e ke marrë pushimin? – e pyeti nëna me gjysmëmahi.
- Sivjet e kam marrë pushiminn gjatë verës dhe dua të pushoj në det bashkë me ju, sepse e meritojmë, - foli babai me zë të njëmendtë. – Ju kujtohet para gjashtë muajsh kur u morëm vesh që të gjithë në familje të kursejmë se do të na bie më mirë. Edhe e bëmë dhe, me paratë e kursyera gjatë gjashtë muajve të shkuar kemi mundësi të pushojmë të gjithë.
- Sa vendim i mirë, - e përkrahu nëna.
- Uuuuaaaa, baba, të lumtë! – u gëzuam ne fëmijët dhe të gjithë shkuam dhe e përqafuam babain, pastaj edhe nënën.
- Sa bën kohë e mirë, të bëhemi gati. Nuk e
dinim kush është gëzuar më së shumti, ashtu si nuk e dinim kush ka kursyer më tepër. Të gjithë kursyem dhe u gëzuam.



Marrë nga "Faqja për fëmijë" në FB

Fadil Curri: DATËLINDJA E FLAMURIT

 DATËLINDJA
E FLAMURIT

1.

Çdo vit në muajin nëntor

Bëhet në familje shumë lazdran
Thotë se në shtëpi është parësor
Është i fortë sa një vigan.

Thotë se është i madh sa një shtet.
Thotë se në saje të tij ne sot jemi gjallë,
Se është sa një nën(ë)tokë, nën(ë)qiell e det,
Thotë se këtë na e dhuroi me penë e pallë.

2.

Mos më urreni pse sot tejet I vogël jam,
Por do të rritem sërish, nëse ju nuk më pengoni,
Sepse ende trupin tim të merituar nuk e kam.
Ndaj, më ndihmoni që nesër më I madh të më doni.

I vogël e i madh duhet të më përkulen,
Sepse kam moshë me mileniume historie,
së cilës çdo vit e shekull duhet t’i shkruhen
nëpër letra e harta me madhësi gjeografie.

Unë kam shpatën e çlirimit - të Kastriotit,
Të frymës bashkuese në Arbërinë trime,
E kam bekimin për shpëtim - të Zotit
Të mos shuhet kurrë Shqiptaria ime.

E kam mandatin e trikohësisë sonë,
Që të kujtoj se i takojme të shenjtës tokë,
Prore e kam fuqinë e kumtit jehonë
Ta ruajmë shtatin tonë këmbë e kokë.

Di të ju rrëfej me guxim e krenari
Se si heronjtë e gjuhës së shqipes jetike
Në Manastir pajtuan me dije e burrëri.
Të shkruajnë të përbashkëtën e shenjtë shqipe.

Di të ju rrëfej për lindjen e Adem Jasharit
Për kryedhuntinë që i dha Perëndia
Që për mbrojtjen e nderit e tokës së të parit
Të flijohet gjaku, jeta, vetja plaku e fëmija.

Edhe diçka me rëndësi do të ju rrëfej sot,
Si në varrimin e mësuesit të dashur. Geci,
doli në skenë UÇK-ja si shpresë atë mot,
dhe na priu te liria që nuk ngeci, por eci.

3.

Ky fëmijë që çdo vit na mban ligjërata.
Për kombin, flamurin, gjuhën e tokën trime
Nga historitë e hapësirat e stërlashta,
Është lazdrani Flamur i shtëpisë sime.

Le të jetë mbret sot Flamuri, e zgjodhi lagjja jonë,
Le të na prijë kurdo e kudo edhe në dhjetor, …
Sepse ka emrin e bukur, - FLAMUR ia thonë
Dhe ka lindur pikërisht më 28 Nëntor.

Agim Gashi-Drenica: KULLA E JASHARAJVE

 

 

KULLA - KALA


Kulla e JASHARAJVE
me themele prej guri,

mbi ty gjithmonë valoi
- kuq e zi FLAMURI.


Kulla e JASHARAVE
simbol i qendresës,
kulla e JASHARAVE
simbol i shpresës.


Kullë e JASHARAJVE
lumë qe t'ka vatani,
në ty u përkunden
Ademi,Hamza e Shabani.


Kullë e JASHARAJVE
lumë Shqiptaria qe t'ka,
dje ishe Kullë
- sot je KALA.

 

 

Fadil Curri: ÇELËSI NË KACAT E NIKËS

ÇELËSI NË KACAT E NIKËS

As gjyshi
As gjyshi i gjyshit
As gjyshi i gjyshit të gjyshit…tim
nuk e dinte kur kishte ndodhur dhe si, ndonëse në kujtesën e tyre e kishin dryrosur e trashëguar se këtu ishte bërë luftë e madhe ndërmjet fisit ardhacak dhe banorëve të këtushëm, pjesëtarë
të gjakut të gjyshit
të gjakut të gjyshit të gjyshit
të gjakut të gjyshit të gjyshit…tim.
Barbarët kishin qenë gjakpirës për racën e njerëzve të këtushëm. Këta lajkatarë, pasi u morën vesh se vendësit nuk do të bindeshin në urdhërat e tyre që t’ua dorëzojnë pasuritë shpirtërore e lëndore, nisën të bëjnë kërdi, duke i prerë e vrarë me armët më të përsosura të kohës.
Për ruajtjen e nderit e të pasurisë së kësaj ane ishte dëshmuar Nika, në duart e të cilit ishin pasuritë më të mëdha dhe me të cilat i mbante gjallë gati gjysmën e njerëzve të kësaj ane. Rreziku ishte i madh dhe duhej thirrë kuvendi i kryeparisë së bajraqeve. Pasi ishte i kësaj ane, Nikës i takoi të udhëhiqte me kuvendin.
- Barbarët nga ne kërkojnë që t’ua dorëzojmë pasuritë shpirtërore dhe lëndore, ndryshe thonë se asnjë për së gjalli nuk do të na lejojnë të jetojmë këtu, - u rrëfeu të ftuarve Nika.
- Pasuritë lëndore mund t’ua falim, ndërsa ato shpirtërore kurrsesi, - shprehu mendimin në emrin e bajrakut jugor njëri plak. – Nëse e bëjmë këtë detyrohemi të heqim dorë nga besimet tona, gjuha jonë, kanuni e rregulla të tjera të trashëguara nga katragjyshërit tanë.
- Pasuritë shpirtërore mund t’ua falim barbarëve, ndërsa ato materiale kurrsesi, - foli fytyrëmërrolur një plak i bajrakut verior. – Nëse e bëjmë këtë do të vdesim nga uria dhe këtë tokë nuk do të ketë njeri ta gëzojë.
- As pasuritë shpirtëror, as materiale nuk mund t’ua falim me dëshirë brabarëve, - foli një plak nga bajraku qendror, të cilin kjo anë e njihte si më të diturin e më të sprovuarin në luftërat me barbarët. – Edhe më parë kemi luftuar me barbarë të tjerë, por me armiq të këtillë kujtesa jonë nuk është ballafaquar kurrë. Të urdhërohet kryesekretari i vendit që të bëjë qysh sot listën e thesareve shpirtërore e lëndore, të bëhen planet e projektet për të ardhmen tonë dhe marrëdhëniet me të tjerët, të autorizohet Nika i kësaj ane që t’i fusë këto në një kuti dhe t’i fshehë si mundet e si di më së miri. Pleqtë ta autorizojnë Nikën që çelësin e vetëm të mos ia japë askujt që nuk e di gjuhën e shpirtin e banorëve të kësaj ane.
Të gjithë u pajtuan, pos njërit. Ishte ky një nip i fisit të këtushëm, i ardhur nga një fis verior kohët e fundit. Këtë kur kishte ardhur këtu, shumica gati nuk e dëshironin të ngulte rrënjë në këto anë.
Gjyshi pastaj më rrëfeu se ishte zhvilluar luftë e madhe dhe se gati të gjithë njerëzit e kësaj ane kishin vdekur nga lufta dhe nga mortaja e mëvonshme. I fundit kishte mbetur Nika, i cili kutinë me thesaret shpirtërore e lëndore i kishte fshehur shtatë pashë nën tokë në çufrrajat e kaçave. Gjyshi kishte bindje se për këtë edhe vendi nisi të quhej Kaçat e Nikës, por se ku ishte strehuar çelësi me kutinë e thesareve, saktë nuk dihej nga asnjëri.
Një plak thoshte se Kaçat e Nikës kishin qenë përreth Gurit të Shpuem.
- Te Uji i Thartë, - tha tjetri.
- Te Puset e Nikës, - tha i treti.
- Te Syri i Nikës, - tha i katërti.
- Te Krroi i Nikës, - tha i pesti.
- Te Guri i Nikës, - tha i gjashti.
- Te Burri Nikë, - tha i shtati.
- Te Koci i Nikës, - tha i teti.
- Te Vorri i Nikës, - tha i nënti.
Në ndonjë vend tjetër përreth që lidhej me emrin e këtij trimi lavdiplotë, tha njëri nga të pranishmit.
Një plak thoshte se ishte përreth Hanit të Djegur.
Në fortesë, tha një tjetër plak
Kohët e fundit me të madhe bëhet pyetje se ku mund ta ketë strehuar Nika kutinë e thesareve me çelësin magjik të dëshirave.
Disa të rinjë shkollarë thonë se nga mentorët e tyre e kishin mësuar alfabetin me të cilin mund të gjendej deshifrimi i arkivit dhe thesareve të fshehura nga Nika. Por, e domosdoshme ishte që shumica e popullit të mësonin këtë alfabet, ndaj edhe kanë hapur shkolla e kurse t’i mësojnë të shtyerit në moshë, të matufuarit dhe të paaftët mendorisht.
Një i ri paska thënë se ditët e fundit në një teatër vendor nga një regjisor i sprovuar në akademitë më të mëdha të botës qenka shfaqur drama, në të cilin një njeri e paska shpikur në kompjuter alfabetin që po e hapka kutinë e thesareve lëndore e shpirtërore të Nikës, vendin ku fillimisht qenka strehuar. Drama paska këtë porosi: Sa më shpejt që të mësohet alfabeti nga njerëzit e kësaj ane, aq më shpejt do të zbulohet kutia me thesare të fshehura dhe çelësi i dëshirave.
I riu paska thënë se një aktor, me rekomandimin e regjisorit, figurativisht e paska nxjerrë çelësin dhe e paska hedhur në publik.

Fadil Curri: Nga konkursi letrar i shkollave të Kosovë

E VËRTETA SH...
29 marsi
(FOTO 1)
Nr. 9, mars 2012
Organ i Klubit Letrar “Veli Bushi”
Shkolla fillore “Ilaz Thaçi”, Han i Elezit
Drejtues: Fadil Curri, kryeredaktor: Akif Shkreta



Kemi kënaqësinë që Ditën e Shkollës 29 Marsi e shënojmë me sukese të freskëta. Në konkursin letrar të shkollave të Kosovës në Skenderaj para një jave për krijime letrare dhe arte figurative, nxënësja Ariana Curri zuri vendin e parë për ese, Elma Kalisi vendin e parë për pikturë ndër garuesit moshatarë, kurse Albina Shkreta vendin e gjashtë për prozë.
Urime 29 Marsi me suksese!


        2. PROZË


Unë vjeshta, ndoshta edhe ti

Letargjia e radhes nis me dilemen e ekzistences tënde, panjohuri im i shtrenjtë.
Flene te qeta ëndrrat e brishta, mbuluara me gëzofin e bute të qetësisë, te patrazuar nga demonët gjumëprishës. Prehesh edhe ti. me shoqerine besnikerisht. Syte e kureshtareve kalimtarë.
Nje i huaj shet perla falso me cmime te ekzagjeruara ne cepin perballë
Edhe nje vere pa ty! Ne dantellat e pemeve vjeshta qendis gjurmet e ngrohtesise
se fundit. Kerkoj pa pushim fytyren e njohur mes kalimtaresh te huaj.
Vdesin me dhimbje dhe klithma kercitjesh, te mekur gjethet nen shkelje…
vdesin te ngrira perperitjet e mia vjeshtore per te te gjetur, i panjohuri im fisnik.
Kalitur ne enderrimin ngjithese , ti ekziston gjithkund, pos se ketu me mua.
Iluzion apo fantazi!? Ndoshta thjesht mosekzistence…
Ti fli i paprekur ne strofullën e nje ndjenjeje qe s’ te largon dot, se enderrat do te t’ i ruaj une, ti dilem e ideales .
Syte e kureshtareve mbeten te vetmit shoqerues ne rruget e vjeshtes .
Nje i huaj shet piktura te nje artisti dhe mbi te bie bora.
Mbeta vetem edhe kete dimër !

Florentina Rexha, VII-2
(Shifra “F 34”)                                                        



 



KRENARI. 3

DY QYTETET E FLAMURIT

I pari qytet
që i bëri nder flamurit të mëmëdheut
ishte Kruja krenare
E heroit tonë kombëtar, Skënderbeut.

Dhe, i dyti qytet me radhë
Që e mori epitetin e bekimit,
qe Vlora heroike
e Ismail Qemalit dhe Isë Boletinit.

Sikur të kishte lule këtu
Që do të çelnin në nëntor,
Do t’i çonin fëmijët gëzueshëm
 Në sheshin e flamurit në Vlorë!

Feride Bushi

(Shifra: Lampard)








4. DËSHIRA


Flaka e Lirise


I
Para disa vitesh
Kur erdha ne botë
E gjeta Kosovën
Te larë me lotë
II
Mos loto Kosovë
Tha Shqipëria krenare
Ne s’të lëmë kurr
Në dorën barbare
III
Në ç’do luftë ka vdekje
Por lind edhe jeta
Zhduket gënjeshtra
Fiton e vërteta
IV
Kosova ndali lotët
Pasoi buzëqeshja
Nënat tona linden
Trima e trimëresha
V
Ju them të gjithëve
Sidomos rinisë
U Linda në lufte
Jam Flaka e liris.

Alma Thaqi, Kl.VII-4
(shifra: Ylli i bregut te detit)







  DITA E SHKOLLËS. 5




29 Marsi
Ditë me lot, Ditë me dhembje Përkujtim atdhetarësh Në këtë muaj mars

Buzëqeshje të hidhura Familje të mërzitura Trimin sot po E kujtojnë

I mbrojti të tjerët Veten rrezikoj Kjo po shpërblehet Me lirinë tonë

Pse pse ata njerzë Vepruan ashtu? A nuk kanë fare zemër Nuk mendojnë

Ne vërtet ndiejmë Keqardhje shumë Por ndonjëhere Lamtumira s’të pyet fare

Tani do vij momenti Ku gjithçka do ndryshoj
Do vij koha që çdokush Të thotë :PO JETOJ

Natyra Kalisi, VI-4







6. DIKUR E SOT

Plagë të pashërueshme

Jeta dukej krejtsisht ndryshe mbrapa prangave, ende më keq se thashethëmet!Një vendë ku, ku mundë ta shohësh dritën por, ku nuk mundë ta prekësh .Ku duart rreshqasin sikur te ishin lyer me vaj.Një vendë,ku mundë ta shohësh dritën por nuk mundë të bësh një hap drejt saj.Nuk e di si apo nga,vetëm pash veten aty në ato biruca,ku vetëm minjët fshiheshin.Mbrapa meje bënte dritë një dritare e mbuluar me nje dry te madh ku pothuajse mbulonte gjithë atë mrekulli që vinte nga aty,askujt nuk I interesonte sepse aty qënronte qëllimi…vdekjen e parakohshme!Dëgjova një zë ere,që të jipte kurajo të qëndoj aty.Qiellin e kaltërt e harrova, kujtim I vetëm mbeti hëna,ajo që shëroi verbërinë në sytë e njerëzve, sepse kujtime të tjera u dogjën para nesh,nuk morën vetëm ato….por edhe shumë jeta të tjera që sot mbi qatitë pikojnë lotë të pandërprera!Fillova zhvarrosjen e gënjeshtrave,ti mësoj të vërtetat e legjendave dhe të shohë enigmën që qëndroi shekuj me radhë.Përpara meje qendronte një faqe flete e lagur me gjak, e unë…e laga me lotë!Ishte e mbuluar me hakmarrje, e unë..e mbusha me urrejtje të pa numërtë.E vetmja gjë qe mësova gjatë qëndrimit ne atë vendë,nuk ishte asgjë tjetër përveq durimit.Friga më ndiqte sikur hije e tretë,mora vetëm atë laps që nuk kishte mbetur gje prej saj,me siguri krimbat e kishin përdorur si ushqim.Asnjëherë në jetë nuk ia besova vetes këtë gjë por, kur vendi fillon të ngushtohet dhe kërkon rrugëdalje…ç’do gjë mundë të ndodhë duke filluar nga e pamundura.Shikoja yjet,shikoja hënën dhe shikoja të vërtetën!Sepse sot, sot bëra një gjesst që askujt nuk I ka hije,sot vodha nga hëna dhe yjet diçka shumë të shtrenjët.Vodha një pjesë sa qimja nga ajo enigmë,sot mundë të më quani hajdut, apo ndonjë gjë tjetër por mundë të më quani vetëm sot!!!
Vite më parë dëshiroja të bëj një udhëtim në të kauluarën,por tani po e shohë se ende nuk jam gati për një gjë të tillë.Shumë gjëra mbetën pikëpyetje në kokën time,por koha e bën të veten…
Gjithmonë kur kërkonim strehë diku nga dikush…mbetëm per to si një plagë e pashërueshme.E kur I kërkonim ndihmë, vetëm i shkaktonim dhimbe më shumë,një gje harruan se plagët tona mbetën të hapura jo vetëm dje,sot apo nesër..por për gjithmonë.Ç’do ditë,ç’do natë dikush sikur atyre plagëve në zemrat tona I hedh krpë dhe nuk dëshiron që të shërohen.Unë qëndrova vetëm pesë sekonda në këtë ëndërr, por dikush tjetër qëndroi pesë shekuj!Por me këtë sfidë nuk u dorëzuam.Siç thotë një fjalë e urtë “Nje derë mbyllet,por një dritare hapet”.Pikërisht kjo shpresë ishte ajo që jemi sot.Shumë nëna nuk morën guximin të thonin “lamtumirë” bijëve te tyre…por mallkonin këtë fjalë!Shumë trima nuk morën guximin te kthenin kokën mbrapa….sepse dinin që dikush I pret mbrapa tyre me lot në sy!Por… kokën mbanin lartë,në syte e tyre nuk ekzistone friga apo vdekja,ne buzët e tyre buzëqeshte një hakmarrje që po edhe një shi qindë vjeqar të binte, nuk do të shuante atë zjarr!
Ç’është kjo që brenda meje? ç’do herë kur hapi sytë drejtë dritës që sot e shohë,diçka brenda meje fillon te bie,sikur te bie ndonjë gotë dhe copat e saj kur ti prekësh…do të lëndohesh!Kjo është enigma ime,por koha ndyshoi!E di se e kaluara u mbjell në trupin tonë,por di edhe një gjë tjetër…ti marrim shpatat e t’ia heqim gjakun e njollosur që mbeti dhe të bëhemi të gatshëm për një sfidë tjetër!Këtu qëndon një dëshmi e vogël, që për mua është shumë e madhe.Erdhi koha tit hemi së kaluarës “Lamtumirë” dhe tit hemi “Mirdita” së ardhmes.Sot dhe vetëm sot.

Elmedina Shkreta, IX-4







FRYMËZIME. 7

Pranvera në vendin tim


Freskia qe i duhet femijeve me se shumti, mund te gjindet aty ne fushat e blerta qe i sjell pranvera e vendit tim. Kaltersia e qiellit e freskon frrymarrjen , eshte edhe nje hapesire qe mund te mbulojë te gjithë qe deshirojne te rriten ne mburojen e kesaj hapësire pa brenga dhe pa asnje te keqe stinen, t e cilen do te lundronin qengjat dhe do ta zbukuronin natyren fluturimi i fluturave. .Me padurim zgjohen zogjte nga strofllat dhe fillojne shlirshem te sillen rreth majave te kreshtave qe syrojne lartesine e qiellit neper bjeshket tona . Bukurit qe i sjell pranvera nuk gjenden ne asnje shitore, por keto i ka krijuar vete natyra, sidomos ujin qe buron nga gurrat dhe disa lumenj .
Zerat qe vijne gjithkund neper fusha te blerta te kenaqin shpirtin se gjithcka gjalleron. Nuk do te ishte
kenaqesi ne ate mase sikur te mos permbushej kjo zbrazeti me tinguj te embel te kengetareve, e kenga e tyre eshte e lidhur me kengen e bilbilit .
Nje bukuri te papare te stines se pranveres do ta paraqesim ne piktura e ne femijet ne vizatime .Te gjithe deshironim te perjetojme nje pranver te lire e te bukur e mos ti harrojme heronjet tane qe dhane jeten per kete toke qe po e gezojme sot.
Ne saje te luleve te pranveres do te thurrim kurora per heronjet qe ti vizitojme te varrezat e deshmoreve .
Lulet me te bukura jane ato kur qelin pemet pothuajse bejne gara cila te kete me shume. Ndryshe nga dimri me bore qe mezi po shkojme ne shkolle, ne pranver jemi te lumtur sidomos kur mesuesi/ja na thote se do te shkojme ne ekskurzion ne natyre.

SAMIRE CURRI, VII-2
(Shifra PRANVERA)








 8. SHQIPTARIA

PAVARËSIA

Festë e bukur në ditë të madhe, kur gëzohen zemrat shqiptare.

Do të mblidhemi tok Kosovë e Shqipëri, sepse nga sot krenarë jetojmë në pavarësi.

Luftëtarët i nderojmë, që shpirtërat e robëruar na i çliruan, pa frikë lirinë ia dhuruan popullit të amshuar.

Ndaj, gëzohu Shqiptari, me flamurin lart lavdi. Kosovën përpara e çojmë me punë e dije në përjetësi.

Xheneta Suma, VI-2,
Shifra: “PINJOLLI I BREZAVE TË PAVARËSISË”







PËRSIATJE. 9


Shtëpia e ëndrrave

Të gjithë kanë skicuar pak a shumë në mendjen e tyre shtepinë e endrrave, te tjerë kanë arritur ta ngrenë ne realitetin qe jetojnë, të tjerë nuk mund ta kapercejnë ylberin e imagjinatës duke iu pershtatur mundesive qe kane patur.
Shtëpia ime ëndrrave? Nje shtëpi. Si nje parajsë tokësore.E rrethuar nga një kopesht me lule shumë ngjyreshe ,imagjinohet disa kilometra nga qyteti ynë, në një vend shumë piktoresk pranë liqenit pa fund. Unë preferoj ajrin e pastër dhe ujin e freskët të pa ndotur. Zhurma rrjedhëse e ujit me bën te mendoj, te reflektoj, te humbas ne një bote pafund, një bote ylberike, jashtë realitetit. Nuk e gjej veten shumë të lumtur në shtëpi të vogël dhe të pakëndshme, kështu që shtëpia ime e ëndrrave është , e rehatshme, e planifikuar mire.Ku ta gjej veten të humbur ne dritaret gjigante qe me sjellin ndërmend kalatë e vjetra romake ndërtuar plot shije…
Dhomat?? Me duhet të them se unë nuk kam nevojë për shumë prej tyre, por është shumë e rëndësishme që dhoma ime te ketë një ambient te ngrohte, miqësor, te rehatshëm si një kutize e kristalte.Ne ate kutize ku askush dhe asgje nuk mund te depertoje. Mendoj se muret janë qielli, eshte me i besueshmi , ai qiell i mendjes time, qe i rrefej sekretet me zublime… Dera hapet: përpara me shfaqet nje salle e madhe, ku janë portrete shumë prej anëtarëve të familjes, te cilet kurre nuk me lene vetem, me shoqerojne gjate gjithe hapesires gjigande te shtëpisë imagjinare.Duke e kthyer majtë është kuzhina .. formuar nga një pjesë e platformës së ishullit, Kuzhina e gatimit shfaqet diellore, çdo gjë më fton mua ne qetësinë e abiseve ...
Ne ketë ambient te bollshëm, shtrihen krenare katër sofa (kolltukë moderne) lëkure dhe ne mes tyre vallëzon krenare nje tavoline xhami e gdhendur me shije artisike.
Një mur xhami, gati instinktivisht me vjen te them se ngjan me murin e madh kinez, është ndarësi i dy ambienteve te ngrënies dhe ndenjies.Kopshti jashtë është plot ngjyra më jep një ndjenjë e qetësisë ,paraqitet si porta për të hyrë në një botë tjetër.
Shtëpia ime është streha ime .. .Aty brenda ndjehem sikur jam në paqe .... gjej vetveten pas nje dite të rraskapitur..

Sara Axhami, VII-2
Shifra:”Endrrat e lulëzuara”






10. Shkollore

MËSUESI IM

Ëndërroj të bëhem si ti,
O mësuesi im shkrimtar,
Që libra të botoj dhe
Poezi për fëmijë të krijoj.

As toka e qielli ne
Nuk na mjaftojnë,
Ngase shtigjet e diturisë
Kurrë nuk mbarojnë.

Sytë e tu të kaltër
Mistere dritërojnë
dhe fjalët-dashuri
shqipen na e mësojnë.

Si diell-hënë të duam,
o mësuesi ynë i shtrenjtë!
Ti me shumë vullnet na e mësove
Shqipen tonë të shenjtë.

Xheneta Suma, VI-2

Shifra : MISS EDITH DURHAM








FAT NË FATKEQËSI. 11

AMSERA E RESTELICËS

Në një cep të Kosovës
Ndodhi një fatkeqësi,
Kur orteku i borës
Mbuloi njerëz e shtëpi.

Pikëllimi doli nga televizori
Me lajmin që na tronditi:
-Orteku i borës
Dhjetë fshatarë i përmbyti.

Për fat të lumtur,
një vogëlushe shpëtoi.
Amserë e quajnë,
ajo vdekjen e mbijetoi.

Kosova jonë e dashur
Ishte mbërthyer në zi,
Por engjëllusha e vogël
Asgjë ende nuk di.

Vajzushën e Restelicës
Shpëtimtarët e dërguan në spital.
U gëzua populli që shpëtoi Amsera,
E cila falenderon me shikimin kristal.

Amsera ra të flinte
Në krahët e nënës së saj.
Atë ia mori bora,
Por ia dha nënë-Kosovën pastaj.


Elvira Maliqi, VI-4
(“E keqardhura”)







12. NGA KONKURSI


ANKTHI I FERRJETËS

Gjithëçka nis me lindjen e diellit dhe mbaron me perëndimin e tij. Kurrë më parë nuk kam qenë më e guximshme si sot. Dhoma ishte e zbrazët dhe zhurmë të vetme bëja unë, kur mora lapsin dhe shkrova fjalët që para disa viteve i futëm në xhep. Ndeza një qiri të vogël dhe shikoja flakën që ndizej mbi të, sikur ndizej mbi zemrën time. Mora të kaluarën dhe nisa ta shfletoj në çdo fjalë, në çdo shkronjë të saj. Pikonte ndonjë pikë loti si fije ari në to. E, edhe sa lot do te derdhej sikur ta kuptonin nënat se këto fjalë gjendeshin te unë.
Çfarë do të bènin nënat me ato fjalë?, e pyeta veten e mbuluar me kërshëri.
Një mendje e bindur me thotë se nënat do t’ i merrnin ato fjalë dhe do t’ i palosnin në vetminë e tyre, do t’ i vendosnin në një vend fare tjetër, larg dyshimit të njeriut.
Ku mund të jetë ai vend më i padukshëm nga syri e mendja e njeriut?, përsëri e pyeta veten kureshtare.
Një mendje, që shpejtoi ngadalë, më trokiti mikpritshëm në arsyen time se vendi më i pavenerueshëm ishte zemra e tyre e ndarë mëdysh. Mbase edhe merimangat do të krijonin rrjetet e tyre mbi atë vend te etur, por që nuk do ta ndalonin shmalljen me kujtimet nga koha e ferrit të kohës.Kujtimet do t’ i bashkojnë zemrat e tyre nga koha, kur nënat njërën pjesë të zemrave të tyre e mbanin në duar, kurse tjetrën ua jepnin fëmijëve të tyre atje lart.
Kam qenë fare e vogël kur u bënë krimet e armikut ndaj njerëzve tanë. Edhe sot jam e vogël, por rritem çdo ditënatë kur marr fletët dhe nis të shkruaj për vuajtjet e përjetuara. Por, kur zgjohem në mëngjes, përsëri më duket vetja fare e vogël, sepse më mbërthejnë kujtimet e ferrit të krimeve të armikut.
Po të mos përfundonte nata dhe unë të mos qëndroja duke lundruar në ato udhëtime mbi ëndrrat e mia, do ta gënjeja veten, ngase një ditë mund të shkaktohej ndonjë vrimë në fund të anijes dhe valët e detit të tërbuar mund të më plandosnin në ndonjë ishull të vetmuar, ku vetëm fjalët e mia mund të bënin zhurmë.
Ndonëse jam fare e vogël, si në kohën e ferrit që ishte populli im, pres vrushkuj rrezesh dhe pika ujë që të rrisin shtatin tim nesër.

“KUJTIMI FENIKS 1999”
Albina Shkreta



Kjo prozë e Albina Shkretës u cilësia si e gjashta për nga ciësia në konkursin letrar të shkollave të Kosovës në Skenderaj para një jave.







         13.GALERIA ARTISTIKE
(Piktura e Elvana Bushit)






14. DY FESTAT E DASHURA



7 Marsi

Një ditë e bukur, madhështore,
e bukur,
përrallore.

Një ditë krenare
Për mësuesin,
E dashur
Për nxënësin.

I urojmë 7 Marsin
Mësuesit tonë
Kurse ai buzëqeshje
Ëmbël na dhuron.

Mësuesin tim shumë e dua.
Edhe ai më do mua.
Shumë të mira i dëshiroj,
Kur 7 Marsin ia uroj.


 8 Marsi

Marr luken në dorë
Dhe e fsheh pas shpine,
Me gaz e hare i afrohem
Nënës sime.

Kur kthehet nga unë,
Nënën e përqafoj,
Ia jap lulen në dorë
Dhe e përgëzoj.

Zemra e saj e madhe
Për urimin e gëzon
Më afron kah vetja
E më përqafon.

Suela Shkreta, VI-1






PREOKUPIME LETRARE. 15


MËSUESI IM DHE MISTERI

Kam një mësues tejet interesant. Shpesh ai në klasë shpërndan humor, por ka ditë që është tejet i shqetësuar. Sido që të jetë mësuesi im, ai më pëlqen. Te ai kam vërejtur diçka të mirë që unë ende nuk e di, pra nuk e kuptoj. Shpresoj që një ditë do ta zbuloj, pra do ta kuptoj. Kur ta zbuloj, pra kuptoj të mirën e mësuesit tim, do të jetë ngushëllim për mua.



29 MARSI

29 Marsi
Ditë madhështore
Që ngroh me dashuri e dije
Zemrat tona shkollore.

Nxënës e mësues
Sikur bëjnë betim,
se per punë e dije
nuk do të ketë pushim.

Mirgonë Qajani, VI-4










16. PËRPJEKJE LETRARE



TROJET TONA

Me siguri ke ëndërruar, ti o i huaj se lule ke për të këputur në këto trojet tona, por sa shpejt ke harruar se vetëm me një lule nuk është Kosova.
Me vite ke menduar se këtë tokë të kuqe do ta bëshë shkrumbë e hi, por sa shpejt harrove se kush jemi ne.
Jemi shqiptarë apo jo?
- A na bën vetëm gjuha shqiptarë?
Jo! Gjuhën shqipe mund ta flasë edhe një i huaj.
- A na bën pasaporta shqiptarë?
Jo! Pasaportë shqiptare mund të ketë edhe një pjesëtar i një pakice
kombëtare.
- A na bën emri shqiptarë?
Jo! Kemi emra të huaj, madje edhe emra shqiptarë, por me bindje të huaja.
- A na bëjnë doket shqiptarë?
Jo! Zakone tona i paska dikush tjetër, që i konsideron të vetat.
- Kush jemi ne?
Ahh! Po ne jemi shqipëtarët, me një gjak të kuq si ngjyra e flamurit tonë. Po pra jemi shqipëtarët, nje popull i vjeter, i vjeter sa nuk ta kap mendja Mos ndoshta ke harruar dhe do që të ta perkujtoj edhe njëherë? Dije mirë se vendi im nuk është nje lojë që ti të luash me të si të doj qejfi, të këputësh lule të vjetra e të mbjellësh të reja, mendon se këtë do ta lejojmë. Thonë që është mirë të ëndërrosh prandaj mos u ndal ëndërro.
Ahh! Po ti mendove se do ta shlyesh historinë se botën do ta krijosh sipas qejfit tend pa e ditur se trungu i fisit tim është shumë më i vjetër se historia jote.
Vepro, vepro sipas mendjes tënde por ndoshta do të të bjer keq.
Prandaj mos mos provo jo vetëm një lule, por as edhe një petaleje të lules
mos këput në Trojet Tona.

Hateme Luri,
Shifra: CFC





 
E SHPËRBLYER ME VENDIN E PARË. 17


Një vizitë e paharrueshme

Makina me shpejtësi kalonte malet dhe fushat e atdheut. Babai muaj më parë më kishte premtuar se në përvjetorin e rënies së Legjendës së kombit shqiptar do të vizitojmë Prekazin historik.
Para se të arrinim në çerdhen e qëndresës ,kaluam pranë shtëpisë muze ku heroikisht kishte rënë Nëna Salë “Tringa e Prekazit”
Një mbishkrim “Ai është i gjallë “ që lexohej nga largësia sikur tregonte se kemi arritur pikërisht në vendin ku krye legjendari ynë u flijua për çlirimin e atdheut.
Ciceroni,pasi na uroi për ardhjen tonë ,filloji të fliste për komandantin e ushtrisë çlirimtare,Adem Jashari,vëllaun e tij Hamzën dhe babë Shabanin , gratë dhe fëmijët e kësaj familje të cilët për ditë me radhë kishin luftuar kundër një ushtrie të madhe e gjakësore e cila duke menduar në shfarosjen e Jasharëve dhe Prekazit të pamposhtur, do të shkatërronte Ushtrinë Çlirimtare të kosovës.
Dhe derisa ciceroni fliste e fliste për këtë luftë të madhe mendja më iku te një poezi lexuar muaj më parë e të cilën e dija përmendësh:
“pranë vetës kam jasharajt e prekazit
rënë në altarin pavdekshmërisë
Ademin shpirti e kishte lëshuar
duke I buzëqeshur lirisë
Hamza gjoksin gropë
nga gjylja e topit shka
kështu thoshte axhë Shabani
këtë truall me gjak duhet larë
E çdo herë vjen marsi, bashkë me dëshirë për pranverën bulëzon shpirti për marsin e Jasharajve ,për heroizmin dhe atdhedashurinë e tyre,pa të cilët do të humbte kuptimin edhe vetë pranvera do të bëhej e varfër edhe vetë historia.
Pas disa orë qëndrimi në Prekaz ,e ku babai më bleu tri libra për heronjtë e kombit tonë ,u nisëm të ktheheshim në shtëpi. Ishte një ditë e pa harruar për mua dhe ndjeva një krenari që I takoj një populli punëtor,liridashës dhe fisnik.
Sikur të kishte kuptuar dëshirën time valët e radios në makinën tonë që buçisnin me këngën e shkurte fejzës :
Xhamadani vija vija
Është Kosova është Shqipëria”

Ariana Curri, IX 2
Ky krijim prozaik u shpërblye me vendin e parë në konkursin e shkollave të Kosovës në Skenderaj javën e kaluar.






 18. NË HUMBËTIRËN KRIJUESE  


IMAGJINATA

Ndonjëherë kur jam e mërzitur shkoj në një kënd të dhomës sime dhe ulem. Që të largohem nga monotonia filloj e imagjinoj. Me anë të imagjinatës unë futem në një botë tjetër që është e ndërtuar në mendjen time, ku imagjinata është si Big Bangu i botës reale. Aty nuk ka njeri tjetër veq meje. Është shumë ndryshe nga bota e vërtet. Akoma asnjë njeri nuk ka mundur të vijë aty dhe kjo gjë e bënë akoma më të veçantë. Kjo botë zgjerohet sa herë që vallëzoj, këndoj, punoj, ëndërroj, por më e shumta që bëj është të ulem e të shikoj natyrën e asaj bote ku nuk ekziston gënjeshtra dhe mendoj për gjëra të ndryshme. Dhe sot që gjendem këtu në mes të trëndafilave në një fushë që duket e pa fund, por dielli që po lind tregon se ajo ka një përfundim. Rrezet e diellit i bëjnë trëndafilat të duken magjik, sepse vesa e mëngjesit që gjendet në çdo petale vezullon si të ishte një diell më vete.
Gjëja që mendoja ishte diçka e rrezikshme që mund të ishte edhe fundi i kësaj bote. Gjithçka filloi nga opinioni im që në këtë botë nuk ekziston gënjeshtra. Si ka mundësi që në një botë që është e ndërtuar nga mendja ime, që i bie të mos jetë reale dhe kur them që nuk është reale bie të jetë gënjeshtër , e të mos ekzistoj gënjeshtra ? Pastaj këtu vihet në lojë mendja ime që në të vërtet isha në një kënd të dhomës e jo në fushën me trëndafila. Dhe gjithçka filloi të mjegullohet dhe filloi që të shfaqet dhoma ime e zymtë. Në atë moment fillova ti këpusja trëndafilat sepse doja ti tregoja vetes që ajo botë ekziston me të vërtet. Por ishte e kotë dhe dukej sikur vetëm po e shkatërroja strukturën e tymit me dorën time duke krijuar lëvizje të ajrit. Papritur mu duk sikur një gjemb i padukshëm i trëndafilit më thumboi në zemër dhe dhembja bëri që nga syri im të dalë një vesë që duke rënë u bë një diell më vete dhe ngrohi tërë natyrën. Kjo ngrohtësi e bëri që dhoma ime tani të duket ajo struktura e tymit dhe unë fillova të vrapoj që ta zhduk atë. Përsëri u gjenda në botën time . Në një gënjeshtër ku nuk ekziston gënjeshtra. Fytyra nuk më buzëqeshte por zemra po.
Në jetën reale jeta është sikur “vrima e zezë” që po re pre e gravitetit të saj i vetmi orientim është drejt fundit tënd e kurrsesi prapa. Kështu ne kur lindim i vetmi drejtim është vdekja. Por gjëja që më ngushëllon është se edhe pasi të ndaloj së imagjinuari dhe të kthehem në tokë , në dhomën time të zymtë , në një realitet ku ekziston gënjeshtra , atje është dikush që më pret krahëhapur. Ajo është shpresa. Shpresa që kur të kthehem nga bota ime , pak nga pak të marr ndonjë gjë dhe ta sjell në tokë. Dhe unë me të vërtet besoj se do ta bëj atë sepse si mundet ajo botë të quhet reale kur sa herë që kthehem nga andej unë kam një frymëzim për jetën.

Arbonita Bushi, IX-3






 19. Pena në studio


 Mësuesi i vet jetës

Atdheu është fjala më e madhe që mund të ekzistoj në zemrën e një atdhetari. Gjithçka që ke përjetuar nga fëmijëria, gjërat e këqija, gjërat e bukura, sa hapa këmbë zbathur e të gjakosura janë plagët më të bukura të një njeriu që është larg vendit, atje ku morri frymën e parë të jetës.
Kam hapur sytë pas një gjumi të lehtë duke parafytyruar gjithë atë lëndinë të bukur me lule, gjë që më ndryshoi emocionet përbrenda meje, u bë aromë e lehtë pranvere që në çdo hapje dhe mbyllje të syve më lindte një ëndërr brenda ëndrrës tjetër.
Ka shumë gjëra që në këtë botë të bëjnë të harrosh për një moment ku dhe në ç’kohë je, të shtyjnë të mendosh për bukuritë që mund të të ofroj kjo botë jashtë kornizave të vendit tënd, mirëpo sytë shohin më shumë ndërsa zemra të jep përgjigjen e vërtet.
Isha duke ecur në një rrugë të mbuluar nga gjethet e vjeshtës dhe një frymë e freskët më bëri me shenjë duke më treguar se kam diçka para meje që nuk po e shoh, vazhdimisht më thoshte ke diçka para. Kërko ! Gjeje! Mos u huto nga bota e jashtme...më bëri që në atë moment të bie me këmbë në tokë, u ula dhe po vështroja se çfarë sekreti po më fsheh ky vend që brenda çdo sekondi ma bënte jetën një rast që ndodh vetëm në tregimet më të bukura. Prapë se prapë kokë ulur vazhdova të eci, gjatë rrugës pash një fëmijë që përpiqej të më transmetonte diçka, sepse mbante në dorë dheun që kishte trazuar çdo njeri që se kuptonte dot se çfarë do të thotë të ndjesh në të vërtet për atë se çfarë zemra jote është në gjendje të bëj për trupin tënd. Në fund e kuptova se atdheu nuk është vetëm tokë por është mësuesi i vetë jetës.

Xhezide Vlashi, IX-3

_________________
Marrë nga "Faqja për fëmijë" në FB

Fadil Curri: ZEMËRIMI I DELFINIT...

Tregim

ZEMËRIMI I DELFINIT
NË DJALOSHIN

Ndonëse i ka mbushur të gjashtëdhjetat, gjyshi ynë është njeri tejet i mbajtur. Qysh si fëmijë ia kënda peshkimin. Sa herë që vimë për pushime në qytetin bregdetar, na merr me vete të peshkojmë. Kur vëren se jemi mërzitur nga rendjet nëpër breg, lë shkopin e njicën dhe na rrëfen nga jeta e përjetimet e veta. Sot diçka ishte i humbur dhe nuk i kujtohej të na rrëfente. Mënëfund e vërejti mërzinë tonë.
- Oh, më falni vogëlushët e mi, më falni, - erdhi në vete gjyshi. – Pak më parë pata ndër mend të ju rrëfej, por ja, sakaq harrova. Ah, edhe kjo mendja e plakut për asgjë nuk është.
Ne u gëzuam që gjyshi nuk e harroi detyrën e përditshme ndaj nesh.
- Gjysh, mos e fajsoni veten. Secili njeri harron, - u mundua ta arsyetojë Loni, duke u hequr si i pamërzitur. - Pa na thuaj ç’deshe të na rrëfesh.
- Nuk e di sa do të ju pëlqejë, por desha të ju rrëfej për zemërimin e delfinit shpirtmirë në djaloshin shpirtkeq.
Që të tre i zgurdulluam sytë dhe here-herë dyshonim mos gaboi në të folur gjyshi. “Zemërimi i delfinit shpirtmirë në djaloshin shpirtkeq”, e përsëritëm habitshëm në vete. Këtë e vërejti gjyshi, i cili e vazhdoi rrëfimin.
- Këtë që po jua rrëfej e pata dëgjuar nga gjyshi im, edhe ai i dhënë pas peshkimit, - sqaroi pasi i la veglat e peshkimit në një të çarë shkëmbi. – Në kohë të lashtë një djalosh ishte grindur me prindërit dhe, i zemëruar kishte dalur të lahet në plazh. Sakaq qenka trazuar deti dhe djaloshin e rrëmbejnë valët. E shpiejnë në thellësitë më të mëdha. Lufta me valët e detit bëhet gjithnjë e më e padurueshme për djaloshin. Në çastet kur po merrte frymëmarrjet e fundit, djaloshin e pa një delfin, i cili me shpejtësi të rrufeshme erdhi, e futi në bark të vet djaloshin dhe e nxori në breg.
- Pse, nuk e hëngri delfini djaloshin, gjysh!? – nuk e la kërshëria e madhe Lonin pa e pyetur.
- Përkundrazi, - u përgjigj shpejt dhe i mbushur në frymë gjyshi, si të frikohej mos po e harronte rrëfimin. – Pasi e nxori në breg ai i tha: “Djalosh i mirë, shyqyr që shpëtove gjallë! Tashë shko në shtëpi dhe bindu në urdhërat e këshillat e prindërve. Je i lirë”, e udhëzoi delfini djaloshin.
- Bile ai e paska ditur edhe për grindjen e tij me prindërit.
- Me kaq përundoi rrëfimi për djaloshin lozonjar dhe delfinin.
Nga pyetjet e shumta gjyshi kuptoi kërshërinë tonë.
- Jo, ende ka dhe do të bindeni si djaloshi ka bërë gabim ndaj delfinit. Ai në vend që t’ia kthejë me të mirë gjestin shpëtimtar delfinit, nisi të mendojë keq e më keq për të, kur delfini i lodhur gjysmë në deti e gjysmë në breg u shtri të pushojë, bile edhe gjumi e kishte zënë. “Do të kem mish të mjaftueshëm për tërë dimrin”, llogariti djaloshi duke e shikuar atë kah flinte. Me shigjetë e vrau delfinin!!! Me të dëgjuar për vrasjen tradhëtare të delfinit nga ana e djaloshit, i mllefosur u tubua farefisi i viktimës dhe e pleqëruan punën. “Ushqe korbin të t’i nxjerrë sytë”, e cilësoi delfini më i vjetër dhe më i urtë këtë krim. Që nga kjo vrasje delfinët e humbën besimin në disa njerëz, - e përfundoi rrëfimin gjyshi.
Mbetëm të kënaqur me rrëfimin e gjyshit, por si pa gojë nga tradhëtia e djaloshit ndaj delfinit. Pasi ishim njerëz, e ndienim veten të fyer. Delfini na u dhimbs pa masë, si ta kishim shok të klasës a të lagjes. Rrinim galuc e të menduar një kohë të gjatë pas përfundimit të rrëfimit të gjyshit, bile edhe mbrëmjen që kishte pllakosur mbi kaltërinë e detit që e kishim para nesh, nuk e kishim hetuar. Të mos kishte qenë zëri i gjyshit të na thërriste, kush e di kur do të vinim në vete.
Puhia e mbrëmjes sikur na ngushëllonte rrugës.
_____________
Marrë nga "Faqja për fëmijë" në FB

Poezi nga Irfan Cana

 

 

PESË  VËLLEZËR
(Kushtuar trojeve shqiptare të ndara padrejtsisht)

Me llullë në dorë
e shall në prehër,

gjyshi kishte fol
për pesë vëllezër!

- Pesë vëllezër:
-Janë si pesë gurra
melodi që vargojnë!
- Janë si pesë ura
lumin që shalojnë!
- Janë si pesë shkëmbë
në mal që rrinë!
-Janë si pesë mëndë
që mbledhin urtinë!

Pakës plaku
u ndalë dhe pushoi,
pastaj te oxhaku
sërish vazhdoi!

-Pesë vëllezër:
-Janë si pesë qershi
lidhur në rrfanë!
- Janë si pesë dashuri
lindur nga një nënë!
-Janë si pesë shqiponjë
që hidhen n'lartësi!
- Janë si pesë heronj
që vdesin për liri!

Kokën lëkund lehtë
n'fund tha i qetë:

-Pesë vëllezër janë
si pesë bisqe n'gemb,
pesë trima me famë
që kush nuk i tremb!

 

 

PJEPRI THËRRETË

Pjepri i verdhë

n'mes i çar,
erën derdhë
nëpër arë!

Po thërretë
me zë t'ultë:
-Eni shpejt
me më këputë!

-Se të rri
kështu i shtrirë,
do të humbi
ëmbëlsirë!

E merr vogëlushi
rrugës vrapon,
shtëpinë mbushi
me aromë!

 

 

 

 

I K J E T

 Ik reja

nga dielli,
ik rrufeja
nga qielli!

Ik krisma
nga e shtëna,
ik e marta
nga e hëna!

Ik acari
nga të nxehtë,
ik behari
nga era e shpejt!

Ik vala
nga vala n'det,
ik njala
n'ujë të qetë!

Nga dimri
ik pranvera,
ik dhe vjeshta
nga vera!

Ik dhe dita
si meteor ,
ik dhe viti
në dhjetor!

Ikën gjërat
ashtu me rend,
si rrotat
krejt pa mend!

 

 

 

 

FRIZURAT E PEMËVE

Anë e kënd shihet mirë

fusha e gjërë e punuar,
gjithë pemët frymojnë lirë
ajër të pastër të kulluar.

Shihen rend nëpër ara
flokëkrehur me kujdes,
me frizurë bënin gara
për bukuri n'çdo mëngjes. 

E në qiell dielli si mbret
ec i veshur tërë n'flori,
n'livadh t'gjërë viqi pllet
duke kullotur bar të ri. 

 

N'rreze dielli lahen fletët
u ndritë trupi si ndoj'kurr,
cic'rojnë zogjtë ndër degët
humben brenda në frizurë.

E ndër brigje përroi kalon
po dëgjohet e buk'ra melodi,
nëpër ara llastuar dredhon
i kënaqë gjithë këta fëmi'.

Pa më thuani veç dy fjalë
që s'e keni thënë ju:
-Kush është ai mjeshtër i madh
që di pemët m'i zbukuru?

 

 

 

 

OXHAKFSHIRËSI

Në lagjen time
t'gjithë fëmijtë,

oxhakfshirësin
shumë e dojnë,
kur e shohin
mbi çatitë,
këtë këngë
ia këndojnë:

-Oxhakfshirës,
zemër ngrohtë,
t'gjitha oxhaqet
me nderë pastron,
asnjë ditë
s'e humb kot,
çati m'çati
veq punon!

-Oxhakfshirës
zemër saraj,
t'lutem pastro
dhe retë nga qielli,
në mënyrë
që pastaj,
pa pengesë
të nxejë dielli!

 

 

 

A R A

Ara qesh
në fytyrë,
kur reshë
shiu florir.

Trupin rrit
kalliri i blertë,
për simit
dhe gjevrekë

 

 

 

 

MË I MIRI THESAR

Libri është burim

më i miri thesar,
poetë aty shkrinë
mundin porsi ar!

Kudo që t' jemi
kudo që t'pushojmë,
librin pranë ta kemi
trurin ta freskojmë!

Me të shpejt shetisim
rreth planetit tonë,
anë e kënd xhesdisim
rend i vizitojmë!

Malet më të larta
oqeane të mëdhenj,
detet e pastra
përroje e lumej!

Pyjet më t'dendura
shtazët ku jetojnë,
majet e gdhendura
qiellin që shpojnë!

Burimet e kthjellta
tatëpjetë që rrjedhin,
fluturat krahëlehta
valle që hedhin!     

Plazhat e bukura
me larësit plotë,
anijet,vapora
që enden n'botë!

Të mëdhaja qytete
rrokaqiej t'lartë,
shumë automjete
e rrugët e gjatë!

Kujtoni o vogëlushë
mendimin e artë:
-Me libër gjithkush
bëhet mendjelartë!

 

 

 

RROBAT E FUSHËS

Fusha vë plisin
veshur si zotri,
kudo po ndrisin
rrobat si inxhi!

Nga çdo anë vilet
n'hare ky bereqet,
bujku heret ngrihet
që t'shkoj n'vresht!

Rrugës duke shkuar
qerret kërcëllojnë,
gjithë janë t'gëzuar
n'vresht kur punojnë!

Traktorët nxitojnë
për n'bodrum shpejt,
rrushin ta dorëzojnë
t'ëmbël si sherbet!

 

___________________

Marrë nga "Faqja për fëmijë" ne FB

Poezi nga Agim Gashi - Drenica

TE VARRI I KOMANDANTIT
(Nga libri me poezi: „Gjysh te kam shoqe")

Tek qëndroi gaditur
te varri i Adem Jasharit,
më bëhet se e dëgjoi
një zë që del prej varrit.

Nëse dëshironi-
të na nderoni vërtetë,
tregonju brezave që vijnë
-për qka kemi vdekë.

Duane njëri-tjetrin-
ndihmoni n’kohë t’liga,
mos lejoni kurrë-
që t’u përqajë shtriga.

Shtrija dorën mikut
shtrija dorën vëllaut,
për hatër t’Kosovës
-për inati t’shkaut.

Harroni mes veti
inatet e hasëmeritë,
vetëm të bashkuar
ju do të dilni n’dritë.

Ndaleni hakmarrjen
-i ndërpreni gjaqet,
-le të rritën fëmijët
le të tymojnë oxhaqet.

Kur ju jeni te lumtur
dhe të gëzuar në jetë,
edhe ne të rënët
do t’prehemi të qetë.

Poezi satirike
FUSHATA PARAZGJEDHORE

Prapë erdhen zgjedhjet
- në atdheun tim ,
i përcjelli partit
që dalin në promovim.

Kandidatet për deputet
n'fushatën parazgjedhore,
dhënë premtimet boshe
- shesin edhe fore!

Del partia e parë
rrafsh e bën dhe kodrën,
shpejt me mbushët mëndja
- kësaj do ia jap votën!

Vjen partia tjetër
më ujë e kanalizime,
dhe ta ndërron mendjën
- këtu shkonë vota ime.

Tjetra e "bën" Kosovën
vendin më t'pasur n'Ballkan,
duk e "antarsuar" në NATO
- në bashkimin evropian.

Mitrovica - thotë tjetra
është problem i vogël ,
ne do t'i bashkojmë shqiptaret
do te bashkojmë Shkup e Shkodër.

Vijnë njëra pas tjetrës
me fjalë boshe e dokrra,
me t'vetmin qellim
qe të fitojnë kokrra.

Lumë qe u kemi ne
- që u ka Dardania ,
unë do t-ua falë
- dy kokrrat e mija !







TEMPUJT TANË...

Disa kanë lëshuar mjekrra
përbehen në Medinë ,
disa nanë e babë
Vatikanin e di'në.

Lereni tempujt e huaj
- se u bet gaz ,
Vatikan e Medinë
Janë Kruaj e Prekaz...





NDIZNI ZJARRET

(Nates se zjarreve në Prekaz)

Sonte zjarret ndezni gjithandej
ju qe gjak shqiptari keni nder dej.

Se kete dite u ndez jarri i Lirisë
Në Drenicë -ne zemer te Arberisë
- Në Prekazin e Emin Latit
ne Prekazin e Ahmet Delis.

Jasharajt u ben flakadan
qe ndezen zjarret e lirisë për vatan,
E ndezen Ademi , Hamza dhe Bac Shabani
se po poshtrohej kombi - po shkelej vatani.

Nga zjarri qe u ndez n'Prekaz
- trimat e moren nga nje gacë,
Dhe ndezen zjarret e Lirise
Në te gjitha anet e Dardanisë.

Sonte festë ka shqiptaria
nga Tivari deri te Cameria,
- andaj ndezni zjarret
se nga ai zjarr erdhi Liria.

Sonte është Nata e Madhe
sonte festojnë edhe varret
andaj - ndizni zjarret...






KOHË TE KORRASH

Një vit punë dhe kursime
për të shkuar ne atëdhe ,
qe te shoh vendlindjen time
- njerëzit e mi qe i kam atje.

- Deshta t'shkoj me avion
me kohë e kishin ngrit çmimin,
në mënyrë qe n'këtë sezon
sa ma t'madhe te kanë fitimin.

Dhe vërtetë me erdhi inati
n'start ma prishen disponimin,
te mos shkojê fare n'pushim
- apo t'nderrojë destinimi!!!

Se për t'shkuar ne atdhe
unë me gruan e tre femijë,
me këtë euron - parën e re
na kushton rrafsh tre mijë.

Kaq s'kushton pushimi n'Majorkë
- as udhetimi ne Amerikë ,
si s'e kan nje fie turpi
- si prej zotit nuk kanë frikë.

Ik me tha n'atë qast një mik
mos u merr me këta lloj horrash,
a se din qe jem n'korrik
a s'e din qe jem n'kohe t'korrash!!!






ATA QENDROJNË...

(Popullit tim - popullit të Kosovës)

Nata i err -
mëngjesi s'dihet a i çel.

I vdekuri dhe i gjalli
në një vend
për një qellim...

Njerëzit shendërrohen
në sy e veshë ,
përqafohen me barot

Ata shendërrohen në gurë
e gurët në mur
- QENDRESË...

Fëmijët atje
lodër të parë kanë vdekjen
- ka kohë që e luajnë ketë lojë!

Ata jetojnë për te ardhmën
- nata i errë
mëngjesi s'dihet a i çel.

Ata qëndrojnë për të nesërmen
e atyre që vijnë
për të shtrenjtën LIRI...

　




KUSH JEMI NE...

(I shkruaj këto vargje i mllefosur
shpirt e zemer i sakatosur)

Ne ndër shekuj ishim pa nda'
Qengj për ukun - ujk për vëlla!

E kanë thënë t’vjetrit drejtë
- Lisin e çky'n pyka e vet.

Ka pas thënë një plak i mirë
E kem vështirë te jetojmë t’lirë

Se jemi mësuar nën robëri
- Me na ndejt orrli mbi kry'

Kur një vëlla del i parë
Ne e shpallim vet tradhtar.

Me ndërskamëza e ngatërresa
Ia shtrojmë rrugën me pengesa.

Andaj kam dro’ dhe frike
- Larg jemi të dalim n’dritë.

Se si po shihet jemi hala -
Qengj për ujkun - ujk per vëlla!!!


P.S.Marrë nga përmbledhja satirike" FJALË ME RRËNJË "
që se shpejti do te sheh dritën .
　
　






BISEDË ME KULLËN

Sa stuhitë t'kanë rrahur
çatisë - murit
e s'kanë mundur te të rrënojnë
-kulla ime e mirë
-kula ime e gurit.

C'drtare t'ngushta ke
nëpër to s'ka depërtuar as era,
sa herë në këto fregji
kokën e ka shtrirë mamxerrja.

Sot me këtë qyski
(ngadalë-me kujdes)
do t'i heq gurët një nga një
e ti mos u hidhëro kulla ime
mbi themelin tënd
do t'ndërtojmë pallat të ri.

Shih,ç'është ky plis këtu
- mes baltës e gurit
ja edhe një copë e flamurit
shih edhe dy tela të çiftelisë
pa shih pashë sytë e ballit
këtu qenka edhe bishti i kalit,
pranë qenka edhe një letër
një porosi më fjalë jo t'kota
"Dritarët kthni kah dielli
- kah bota..."

Ja thëmel i kullës
mbi ty ngritëm mur të ri
telat i zgjatëm në çifteli
e bishti i kalit -
n'lahutën e gjyshit sa bukur rri'
e plisi?!
(plisi s'është mes gurësh,i përbaltur)
në kokat tona qëndron me krenari,
dritarët i kemi kthy kah dielli
kah bota - sipas t'gjyshit porosi.

Pa dëgjo,dëgjo
ç'këngë e bukur
lahuta me çiftelinë
- në orkesrinë
japin koncert për LIRINË...

P.S.Botuar në "Zëri i Rinisë" në vitin 1990





¨KUSH ËSHTË ELONA...

Unë quhem Elona
jam pesë vjeçare,
e lindur në Francë
por jam shqiptare.

Unë kam pak vjetë
por jam rritur si pip ,
i flas mirë tre gjuhë
Frangjish, gjermanish-shqip.

Po vijë para jush
dhe jam shumë krenare,
qe para shtëpisë në Francë
dalë në veshje kombetare!

P.S. Kjo voglushe (është mbesa ime) qe ja dha edhe emrin përmbledhjës sime te parë me vjersha për femije
　





GJYSH TË KAM SHOQE


Kam një mbesë të vogël
- i ka veç dy vjet,
por është shumë e gjallë
- gjuha shumë i pret.


Elona e vogël -
këtu në mërgim,
për mua është jetë
- është i vetmi gëzim.


Ajo flet me mua
dhe më bën shoqëri,
- unë luaj me te
sikur t'isha fëmijë.


Një ditë gjërsa loznim
m'tha kjo bukuroshe,
- gjysh të dua shumë
gjysh ty të kam shoqe!





NJË LETER ME LOTË...

Jashtë pandërpre binte shi
parmakët e dritarës i rrahte era,
në dhomën time mbretëronte qetësi
- larg qenve u ndihej potera.

Afër dritarës u dëgju një zë,
shkova pran - s'pashë askend,
mbi xhamat shiu gjurmë kishte le',
-brenda avulli kish zë vend.

Sa e ëmbel - aq e idhët është dashuria
rrodhën këto fjalë spontanisht,
- këto ishin fjalët e mia
që i shkrova mbi xham me gisht.

U ktheva ku isha më parë
në dorë rroka laps e letër,
fotografia jote qendronte përball
- sytë drejtuar lartë në etër.

Filloj padashur te më dridhej dora
tentimi që të shkruaj ishte i kot,
trupi m'u bë më i ftohët se bora
mbi leter rrodhën dy pika lotë.

Andaj,të bardhë merre këtë letër
pse? - mund të dishë dhe ti,
për dashurinë t'shkruajë një herë tjetër





　

ME FAT PAVARËSIJA

(marr nga libri me poezi "Gjysh të kam shoqe")

Themelet tua Kosovë
-të lara me gjak,
nga trimat që mbrojtën
-nder edhe prag.

Muret tua Kosovë
-bijte me të mirë,
të flijuar nder shekuj
-që të jesh e lirë.

Çatija jote Kosovë
-gjenerata e re,
lakmi ta ka bota
-për rininë që ke.

E shëndriteshme Kosovë
-Per ty ardhmërija,
Me fat, me fat, me fat
-Kosovë, Pavarësija!




ORËT - MINUTA...

(Më rastin e takimit më
mikun Ramadan Xhinovci)

Gjysmë ore isha larg
nga qyteti Grenzach
e gjatë m'u duk rruga
për me ardhë më t'pa.

Edhe pse me vargje
u njohem n'Facebook,
si t'ishim miq t'vetër
- ashtu mua m'u duk.

Te etshem ishim për bisedë
për vargun - poezinë,
për jetën në mergim
për hallet për shqiptarinë.

U ndamë më urimet:
shumë suksese e fat,
më dëshirë qe herën tjetër
të jemi bashkë më gjatë.

Orët sa qendruam bashkë
m’u dukën shumë t’shkurta ,
ato s’ishin orë, po ishin minuta.





　
　

GËZUAR VITIN E RI 2011 !

Ja edhe një vit po ik
po vjenë viti tjeter,
uroj t"u plotësohen dëshirat
qe nuk iu plotësuan vitin e vjetër!

Le te jetë ky vitë
një vit i mbarë
në aspektin përsonal
dhe në atë gjithëkombetar!

Le te jetë një vit i tolerancës
dhe i dashuris mes veti,
Urime , Urime e Urime
- sa ka ujë oqeani - deti !

　
　

Një portretim i shkurtër biografik

Agim Gashi-Drenica u lind me 28. 04. 1959 ne Kryshefc te Drenicës. Shkollen fillore e kreu në Polac, kurse gjimnazin në Skenderaj. Ka ndjekur studimet në Fakultetin Filologjik të Prishtinës, në degën Letërsi dhe Gjuhë Shqipe. Gjatë vitit 1980/81 ka punuar në arsim, kurse prej vitit 1986 punësohet në Organizatën Punuese "Kosovatrans" te Mitrovicës, njësia në Skenderaj.
Ardhja e masave të dhunshme serbe e gjen në këtë organizatë në krye të Sindikates së pavarur, ku ishte kryetar i saj. Kjo bëri që në mbarim të vitit 1990 në mënyrë të dhunshme të largohet nga puna.
Në Gusht të vitit 1991 emigron jasht atdheut. Fillimisht në Gjermani e ma vonë në Francë, ku edhe sot jeton dhe vepron. Ne vitin 2005 ka punuar mësues në Montbilard të Frances në shkollën shqipe me mësim plotësues, me fëmijët e bashkatdhetarëve tanë.
Me krijime letrare ka filluar të merret që në bankat e shkollës se mesme. Ka bashkëpunuar me të gjitha revistat dhe gazetat e asaj kohe, si: "Zëri i Rinisë", "Pioneri", "Gazeta e Pionerëve", "Bujku", "Rilindja per Femijë", "Thumbi", etj. Që nga viti 1985 bëhet bashkëpunetor i jashtëm i "Zërit të Rinisë", dhe qe nga ky vit mbante edhe rubrikën e përhershme në faqet e humorit "Fotografija qe flet".
Shkruan poezi për te rritur e për femije si dhe humor.
Edhe pse në letrat shqipe është prezent qe tri dekada, librin e tijë të parë "Gjysh të kam shoqe" e ka botuar ne vitin 2009.
Ka në dorëshkrim edhe një përmbledhje tjetër me aforizma dhe mahi te shkurtëra, si dhe një liber tjetër me poezi.
_______________

Material i huazuar nga "Sofra poetike"