Poezi për fëmijë nga Bexhet Asani

FËMIJA DHE BLETA

Psa vjen pranvera,

Zgjohesh pa përtesë.
Nga shkon ti, moj, bletë,
Herët në mëngjes ?

- Shkoj lule më lule,

Bar edhe më bar,
Që të mbledh nga to,
Të ëmblin nektar.

- O i dashur fëmijë,

A s’ më thua ti,
Si e kalon kohën,
Unë dua ta di?

Edhe unë, moj, bletë,

Kohën kot s’ e çoj
Shkoj në bibliotekë,
Atje të mësoj.

Të lexoj shumë libra,

Një orë e më parë,
Që kur të rritem,
Të bëhem dijetar.

1980

 

 

DASARETI NË MUZE

Kishte dëgjuar Dasareti,

Për bishat në mal,
Po, ujkun dhe ariun,
Ai s’ i kishte parë!

Kapur dorë për dore,

Me gjyshin e vet.
Në muze shkuan,
Aty në qytet.

Posa hyn te dera,

Ariu në ballë.
- Shiko, shiko gjysh,
Ariu i gjallë!

- Jo i tha gjyshi:

- Jeta e tij është sosur.
Ky ari që sheh,
Është i shpirtosur.

- Shikoje këndej,

Ujkun grabitqar.
Një qengj të vogël,
Ai e ka marrë!

- Ku jetojnë o gjysh,

Sot këto bisha?
- Atje lart në mal,
Ku është plot me pisha.

Cili është ky shpend,

Emrin si ia thonë?
Që unë s’ e kam parë,
Këtë në fushën tonë?

Pse e thatë kënetën,

S’ patët pak mëkat?
Që i keni zhdukur ,
Këta zogj të ngratë!

Zuri t’ i sqarojë,

Gjyshi me ngadalë.
Pse e kishin tharë,
Gjithë atë moçal!

Nga kjo kënetë,

Kemi vuajtur shumë.
S’ kemi vënë në sy,
Asnjë pikë gjumë!

Sot nga kjo kënetë,

Dëgjo Dasaret
Mbushim hambarët,
Plot me bereqet

Nëntor, 1988

 

 

QERSHIA DHE MANI

Krenohet qershia,

Maji kur del.
Kokrra me mijëra,
Njeriu më vjel.

Nga të gjitha pemët,

Më e para bëhem,
Thoni ju, o fëmijë,
Pse të mos krenohem?

Unë kam bërë,

Shumë kalavesh,
T’i mbani ju,
Si vathë në vesh.

Kur dëgjoi mani,

Të gjitha këto,
I tha qershisë:
- Mos u kreno!

E para bëhesh,

Nga të gjithë ne.
Po, më e mirë,
Se neve s’ je!

Kokrrat e mia,

Si mjaltë janë.
Fëmijët ato,
Me lezet i hanë.

1980

 

 

FOLEJA E DALLËNDYSHES

Te shtëpia ime,

Aty në një qosh.
Dallëndyshja trime,
Ka lënë shtrofkën bosh.

Kur do të vijë pranvera,

Do të kthehet pastaj.
Si vitet tjera,
Në folenë e saj.

1979

 

 

KOSËTARI

(Kushtuar babait)

Pikë e vapës në qershor,

Është ditë për ditë.
Djersët i shkojnë palë-palë,
Livadhin kur kosit!

Kosën në dorë,

tërë ditën do ta mbaj.
I hedh shtullungat e barit,
dielli që t’i thaj!

Kur kosa nuk pret më,

ulet mbi bar, e kalit
s’kërkon hie po në diell,
ky – thotë – më rrezit.

Kështu kalitet kosa

More çunak.
Fillon t’i bie me çekiç
Tik-tak, tik-tak!

Në mbrëmje i lodhur

kur dielli do perëndojë,
Merr veglat dhe kosën
shkon në shtëpi të pushojë!

 

E DUA...

E dua nënën,

Që më pastron.
E dua babain,
Që më mëson.

E dua motrën,

Se me të shkruaj.
E dua vëllanë,
Se me të luaj.

E dua gjyshen,

Që më ledhaton,
E dua gjyshin,
Që ngjarje më tregon.

Më rrëfen për luftërat,

Dhe për Skënderbenë.
Më mëson të dua,
Lirinë dhe atdhenë.

1978

 

 

E RRITA NJË LULE

E rrita një lule,

Në saksi prej druri,
Mu te dhoma ime ,
E kam var te muri.

Kujdesem për të,

Dhe e nxjerr në dritë.
Sa herë që do ujë,
Unë e vadit.

E rrita një lule,

Moj shoqe Urime,
Që t’ ia uroj 8 marsin
Mësueses sime.

1981

 

 

VOGËLUSHJA IME

Vogëlushja ime,

Nga shkoj më vjen pas.
Ajo është e vogël,
Dhe pak di të flas’.

Kur i hahet dhe i pihet,

Thërret mama,ma...
Kush s’ di gjuhën e fëmijëve,
Nuk e di se ç’ tha.

Do të shëtitë,

Të merr për dore – shko.
Se fillon të qajë,
E pastaj, s’ të do!

Vogëlushja ime,

Mua më do shumë.
Kur sheh ndonjë ëndërr,
Qan e qesh në gjumë.

1985

 

 

TEZJA IME PJEK GËSHTENJA

Te tezja shkova,

Një ditë nëntori,
kur piqte gështenja,
Ajo më mori.

Aty te oxhaku,

Kishte ura druri.
E një perosti,
Mbi to ajo vuri.

Përmbi të dhe shoshën,

Me skaje të nxira.
- Këtu piqen – tha –
Gështenja të mira.

Kjo tezja ime,

Është një plakë,
Po, gështenjat,
I pjek për merak.

1978

 

 

PRANË BABAIT NË BRONZ

(Kushtuar Kolës djalit të Zef Lush Markut)

 Sa i lumtur ndihet,

Xha Kola tani burrë.
Pranë babait në bronz,
Që s’e njohu kurrë.

Afrohet pranë bustit,

Babanë e lëmon.
Leonora e gëzuar,
Një vjershë reciton.

Luftove armikun,

S’ durove gjithë ato krime.
Qëndro baba krenar,
Në Gjakovën trime.

1982

 

 

NUK JE VETË!

Kameleon që ndërron ngjyrë,

Ke njeriun shok të mirë.

Kameleon në këtë jetë,

Lara-lara nuk je vetë.

Mik të mirë e të dëlirë,

Ke njeriun që ndërron fytyrë.