Poezi për fëmijë nga Gjon Neçaj

GJON NEÇAJ

I THËRRISTE PRANVERA…

BARIU I VOGËL

 

Sapo shkrep dielli
E malet përshëndet;
Me delet bardhoka,
Niset për bjeshkë.

Zogjtë cicërimën
Në mriza pushojnë,
Mes barit jeshilues,
Me qingjat lodrojnë.

Sa shpejt iku vera,
Ikën dhe pushimet,
Bariu i vogël
Fillon mësimet.

Një klasë më lart
Tashmë është ngjitur;
Veçse edhe qingjat
Më shumë janë rritur.

 

 

 DY MOTRAT JETIME

Flokë-flokë bora bie,
E duart u janë ngrirë,
Dy motrat shkollare,
Kthehen në shtëpi.

Njëra n’klasë të shtatë,
Tjetra në të pestë;
Ilirjana sygështenjë,
Prishtina sypjeshkë.

Ndonëse është dimër,
Ndonëse është acar,
Në shkollë bashkë shkojnë,
Në mësime janë të parë.

Kur kthehen nga shkolla
Fëmijë,merrni vesh:
Të gjitha punët e shtëpisë
I kryejnë me kujdes.

Ato janë jetime,
Pa nënë ato janë,
në shkollë dhe shtëpi,
Janë shembull I rrallë.

 

 

ÇDO DITË MOJ BOTË

NJË BOZHURE VOKSHI DERDH LOTË…
( Për t’u lexuar edhe nga fëmijët )

 

 1. ÇDO DITË…

Çdo ditë takohem me Arsimin,
Njomzakun dhjetëveçar nga Juniku,
Çdo ditë të njëjten pyetje ma bën mua:
-Kur ,kur xhaxhi dielli do shkëlqejë nga Ereniku ?
E unë që kurrë s’kam qënë në Junik as Erenik,
Me lotë në sy i përgjigjem:
Së shpejti xhaxhi,së shpejti,
Se edhe unë atë dua…

 

2.MOJ BOTË

 Një pasdite,
Kur po bleja gazetën,
Një vogëlush qante pranë meje…
U ktheva dhe i fola me zemër të lënduar;
Ç’ke xhaxhi,trego pse qan…
Ja,kqyre gazetën,më tha,
Fotografia e babës i vrarë në Deçan…

Në faqen e parë të gazetës “Rilindja”,
Një viktimë e pafajshme.

Moj botë,
Çka bërë ky vocrrak të rritet pa baba ?!...

 

 3.JË BOZHURE VOKSHI

 Ka një vit që në Voksh nuk çelë asnjë bozhure;
Çdo pranverë sapo nisin për të nxjerrë kokën,
i thanë gjaku i njomë…

 

4. DERDH LOTË

Ç’po derdh lotë Kosova ime,
E papërkulur,kryelartë e trime…

Bajram Curri,prill 1999.

 I THËRRISTE PRANVERA…

Nga dritarja e dhomës,
Ku flinte Visari,
Erdhi gushkuqi
Dhe u ul te shtrati.

Nga gjumi dhpejt u zgjua,
Zogun pa pranë tij;
Visari shumë u gëzua,
E u vesh me shpejtësi.

Lulemollët n’oborr,
Koloviteshin nga era;
Zogun dhe Visarin,
I thërriste pranvera.