Vjersha nga Makfire Maqedonci - Canolli

ABETARJA, FLORIRI ME YJE

Abetarja është libri i parë,
nga nis e gjithë dituria,
me kaq flori që ka brenda,...
matet e tërë pasuria.

Shkronjat që ka ajo,...
i kanë marrë librat e tjerë,
kush i mori më lehtë,
kush me shumë poterë.

Floriri i Abetares
është flori me okë,
ama kur fëmijët,
e futin thellë në kokë.

Në çdo fletë të Abetares,
është nga një yll,
me çdo grafikë shkronjash,
ndriçojnë një pyll.

Zbret aty dhe dielli,
si mësues i jetës,
lidh fijet e dritës,
derdh mjaltin e bletës.



JONA KA EMËR PREJ DETIT

Jona mburret shumë për vete,
që është shoqe me ca dete,
dhe kur flet për oqean, ...
ia merr valët për jorgan.

Aq më shumë u lavdërua,
kur foli për emrin e vet:
Jo thjesht nga një krua,
por tha del nga një det.

E kur fle gjumë të thellë Jona,
sheh në ëndërr shumë Valbona,
u flet shoqeve me krenari,
për valët që i rrinë përmbi.

Kur zbret hëna mbi oqean,
ia merr rrezet të bëjë dritë,
me poetin të shkruaj vargje,
edhe natën ta bëjë ditë.

Zogj e yje mblidhen në vargje,
dhe pulëbardhat në fluturim,
por tallazet rrahin brigjet,
e tundojnë pa pushim.



KUDO QË JAM, SHQIPTAR JAM

(Me rastin e Festivalit të
fëmijeve në Kopenhagë)

Sot unë në këtë festival,
dua t’i them botës mbarë,
se ndihem shumë krenar,
që mbaj emrin shqiptar.

Prindërit tanë të nderuar,
qofshin përherë të bekuar,
që ne për të mos u asimiluar
gjuhën shqipe na e kanë mësuar.

Na mësojnë me dashuri,
si të ndjejmë ne krenari,
për shqiponjën dykrenare
dhe Kosovën legjendare.

Sa herë ne që flasim shqip
si shqiponjat rritemi çdo ditë,
dhe së bashku të bashkuar,
kombin kemi për ta lartësuar.

Unë jam lindur në mërgim,
por kam gjakun e babit tim,
që rrjedh në damarë të mi,
bashkë me emrin Shqipëri!

Atje është toka jonë,
ku kanë lindur prindërit e mi,
andaj edhe unë me nostalgji
kam në zemër shumë dashuri.

Edhe pse linda në mërgim,
Shqipëria është mëmëdheu im,
dhe sot me zë mbi lapidar,
them se edhe unë jam shqiptar.

 

DRINI S'FLE AS ME PËRRALLË

Kot përkund gjyshja Drinin,
nuk po fle as me përrallë,
mendon tek i lëmon buzët:...
A mos dëshiron të pijë pak dhallë?

Një valë gjyshes seç i thotë:
Edhe dhalla bëhet prej Drinit,
kot acari shtrëngon dhëmbët,
s’e ngrin dot as gjatë dimrit.

Ninanana, vazhdon gjyshja,
por valët ngrenë tallazin
dhe sheqerkën e hedhin në tokë,
nuk heq Drini dot marazin.

Ulën, ngritën valë të tjera,
herë më lehtë, herë me tërbim
shpirti i tyre s’do qetësi,
sulën keq kur kanë zemërim.

Pastaj foli vetë Drini i Bardhë:
Nuk jam fëmijë, por jam plak,
mijëra vjet në këtë shtrat,
s’më ka lidhur nëna lulak.

 

UNË DHE DALLËNDYSHJA

Të dy jemi shtegtarë,
unë e ti, dallëndyshe!
Ama në jetë ca gjëra...
i kemi paksa ndryshe.

Ti shtegton në vende të nxehta,
e kapërcen oqean e det,
ti ke krahë të shkruar,
unë avion “Jet”.

Ti ndërton çerdhe
pa skicë, pa një maket,
jo si unë që pyes
fqinjin tim arkitekt.

Unë kthehem nga kurbeti
pa diktatin e stinëve
dhe ti më thua, dallëndyshe!
Më mirë unë që bëj ndryshe.

Unë dhe ti shtegtarë,
motra ime, dallëndyshe!
Më jep krahët e tu!
Nuk dua të jetojmë ndryshe!

 

KONCERT PËR BANORË TË PYLLIT

Kaq shumë kafshë,
si metafora,
vijnë në vargje,...
dora-dora.

Vjen ngadalë,
ky ariu,
rëndon vargun,
ku bren miu.

Nuk vonohet,
ai luani,
ulërin fort,
pse s’erdhi i pari.

Tigri flet
me rrëmbim:
Larg luanit,
dua vargun tim,

Elefanti nuk flet fare,
hapa e hapa seç tund okën
jo veç vargun,
shëmb dhe tokën.

Me bisht zvarrë
afrohet dhepra,
lehtë-lehtë në kotec,
ik nga vargu, ik nga vepra.

Majmuni nga Afrika,
tha tek hante me shije shegë:
Nuk dua vargje,
por dua shumë degë.

Po na morët
ne në rima,
ua bëjmë vargjet
copë e grima.

Thanë kështu
si në një kor
ketri, miu
edhe thiu.

Ajo bleta jonë punëtore,
lëshon lulet e livadhin,
e vjen në vargje
të thithë nektarin.

Bashkë me vargjet
edhe poezia,
hapën zemrat
si fëmija,
të hyjnë brenda
jo veç trimat,
edhe zogjtë
me cicërimat.

 

MBRETËRESHA E LULEVE

(Luledielli)

Jo, nuk jam mbretëreshë,
as e luleve, ...
as e fisit,
as nuk e kam pamjen
si thoni ju, të lisit.
Puna ime është e thjeshtë,
e thjeshtë fare
të mbush sofrën me vaj,
që urie asnjë fëmjë
asnjëherë të mos qajë.
Kam shumë kokrra
me shumë diell,
të zeza futë,
që ju i quani fara
nëse s’e dini,
i rrit nëpër ara.
Kam një kokë
si është vetë dielli,
e mbaj të kthyer lart,
andej kah qielli.
Nuk rritëm dot,
pa e shikuar diellin në sy,
sepse jeta ime është aty.
Natën pa diellin,
thoni se unë fle?
Jo, jo fëmijë,
asnjë orë,
numëroj farat e mia
që hani ju në shkollë.
Më lëni të shkoj në fabrikë,
Te shtrydhem
e të shtrydhem në vaj,
që ju fëmijë,
të rriteni të shëndetshëm,
dhe askush nga ju
urie të mos qajë.

 

DITA E GËNJESHTRËS

Sot gënje ti gënjeshtar
se ke ditën tënde të gënjeshtrës,
por vetëm një ditë, ama...
dhe ktheju prapë të vërtetës!

Se me gënjeshtra
dot nuk kalon jeta,
më e bukur është
kur thuhet e vërteta!

Sa e bukur do të ishte
një gënjeshtër nga ti,
se kjo jetë është e pafund
dhe nuk do të plaket njeri!

Do të doja të më gënjente
sot edhe pasqyra,
të më thoshte me buzëqeshje
se po më përtrihet fytyra!

Pse jo edhe kalendari
të më gënjente mua,
se ditët do të zgjatën
aq sa është një muaj!

Sa shumë do të doja
të më gënjente edhe ora,
e të më thoshte nga sot
mbrapsht do të ecën koha!



ZËNKA E LULES DHE E BLETËS

- Kaq shumë përralla tregon ti, bletë!
Si poeti në ato fletë,
zënka nis bëhet më e nxehtë,...
sa të shkruhet një gazetë.

- Rri, moj lule në ato halle!
Qoftë një erëz që vjen nga male,
një nga një të heq petalet,
me to në fusha i heq vallet.

- Kam kostum të bukur shumë,
të lag krahët me atë lumë,
kam shumë rrënjë e jo halle,
thith nga toka minerale.

- Po nga unë e more mjaltin,
i merr radhën lulja bletës,
dhe kthen kokën andej nga qielli
të marrë jetë me rreze dielli.

Dhe bleta nuk e zgjati më shumë,
iku shpejt nga foltorja,
nuk vazhdoi më të thumbojë,
po mjaltë të mbushte ato hojë.

 

ËNDRRAT E DETIT
 
Deti pa një ëndërr
që në gjumin e parë,
të ishte bërë nuse...
krushqit e kishin marrë.

Deti pa një endërr
të llahtarshme shumë,
i ishin djegur valët,
i ishin bërë shkurmb.

Deti pa një ëndërr
edhe më të keqe,
seç ishte ngrirë një natë,
në ato mijëra leqe.

Deti pa një ëndërr,
që qante si fëmijë
të ishin derdhur yjet
në shtratin e tij.

Deti pa një ëndërr,
tek po ndrinte agimi
të ishte bërë oqean
e ta kishte pirë Gëzimi.