Ismet Tahiraj : ERA

 

E  R   A

Degët e drunjëve

I shtie te rrahën

Me shamatë

E gjaku tu shkoj vadë.

Çeramidhet I fluturoi

Kokë   njeriu të qelloi

Serave t’ua shqyej najllonin

Punë e madhe pse vjen pranvera.

Diku ,diku e shembi murin

Çatia I bëhet krej  zguari,

Ia rrëmbei dhe vashës kordelën

Nga shpati n’përrua e hedh delën.

Gjitha bërllogjet I ngriti n’qiell

S’duken re as diell.

E kur hi në izbë me fjetë

Ah  gjithçka bëhet e qetë,

Mua më thonë shtjellë

E gëzohem qe jam potere.

Bali HAXHIU : Dy vjersha për fëmijë

Bali HAXHIU

NXËNËS TË DASHUR

 -Për fëmijë-

Nxënës të dashur

Ju kur shkruani

Shkronjat brenda fjalës

Mos i humbëni.

Nëse një fjalë

Të gjitha shkronjat nuk ia vë

këtë s'do të ketë kuptim

Na del fjalë e re.

Të jemi të kujdesshëm

Mirë të mirë

Me disa koment

Po e dëshmojmë.

Fjala dorë, bëhet orë,

Fjala derë, bëhet erë,

Fjala mik, bëhet ik,

Fjala muri, bëhet uri,

Fjala pjeshkë, bëhet bjeshkë...

Shtator, 2024

E MENDOJA SI KOPSHT ME LULE

(I frymëzuar nga një ish nxënës imi)

Edhe unë si çdo i ri,

Gjermanisë ia kisha mësy,

E mendoja si kopsht me lule

Nuk e dija se shpirti do më vjen n'maje hynde.

Unë kur shkova në Gjermani,

Më mungonte familja, atdheu, kisha mërzi,

Nuk më doli ashtu siç e kisha paramenduar,

Një fjalë shqipe s'kisha me kë me ndërruar.

Atje ishte si në robëri,

Askush nuk të llogaritet për njeri,

Të dhemb shpirti nuk gjen rehati,

Je i huaj, nuk të do kush me të pa me sy.

I vetmuar pa askënd pranë, rroja,

Punë gjumë, n'banesë, tjetër s'bëja,

Një kafe nuk kisha me kënd me pirë,

Gjithmonë me stres, monotoni.

Nuk di ku vate, nuk gjeja qetësi,

Më shkoj mendja n'Kosovë me u kthye,

Këtu kam atdheun, familja, koha,

Këtu është gëzimi, parajsa, pasuria ime!

Gusht 2024

Poezi për fëmijë nga Demush Mehmeti

Poeti Demush Mehmeti

MË PRIT LEO MË PRIT

Më prit Leo më prit tek ti unë do vi 
Kur ti ende s’kupton i vogël je 
Unë gjyshi yt
Do të të flas më dashurin e zemrës sime  
Të më ndjesh në shpirt

Aty do më kesh sa hapë e mbyllë sytë
Do ta sjelli aromën e tokës sonë
Atdheut tënd
Ku jetuam den baba den
Gjysh e stërgjysh
Më prit

Do vi përmes stacioneve të shtegtimit
Ky i joni fat 
E përhershmja e jona brengë
Do të marr në krahë
Do mjaftohem unë  të më ndijesh
Foton të mbetët kujtim

Lutem shumë që ti nesër me u krenu
për krejt kush je
Për nënën tënde të mirë 
Babain tënd energjik

Lutem që në tëndën venlindje  
Të jesh gjel ngadhnjyes 
Shqiponjë më krahë në tëndin atdhe
O shpirt i shpirtit tim



FSHES LOTI MU KE BËRË 

Vallë në të cilat thellësi ëndrre më je zhytur
Kur je në të ëmblin gjumë 
Ndoshta kënaqesh përqafimit tim
Ndihesh flutur 
Pulëbardhë detit të qetë

Lumturohesh me tonat përgdhelje
Ti pëllumb i kafazit tim
Rritu llastar pranvere
Cicërim zogu në çdo agim

Ngrohu me zjarrin e times zemër
Më mallin që djegë për ty
Vlerë përtej çdo vlere më je
Rritu siç dua unë fshesë loti mu ke bërë 



LUANI GJYSHIT 

Ndodhë më thonë je smurë ke temperatur
Çdo gradë e tepërt trupit tënd
Në mua përvëlon djegë 
Flakën ma qet

Kur ti ke temperaturë
Quajtur zjarrmi
Për mua vërtetë e rëndë
Zjarr i vërtet

Çdo gjëmë e jotja 
Ditët e jetës sime mi shkurton
Muzëqeshja jote më këndellë
Lumturohem dhe fort
Më krahë zogu fluturoj 

Leo Luani gjyshit
I fortë je ti
Besoj e kalon harrohet
Unë nuk e harroj 

Me ty ende s'u takuam
U linde largë
Dua të të përqafoj
Aromën tëndit shtat ta ndiej
Ta shijoj
 
E po çka t'i bësh
Larg jemi larg
Ju paçim me shëndet 
U takofshim vetëm për të mirë



SARA NUK ME LE TË SHKOJ

Pas plot tri ditesh ndejtje shtrirë
Me dhimbje në shtat
Komente këto
Siç thuhet
As në qiellë e as në tokë

S’vono morra vetin
Brrofa e u ngrita ne këmbë
Kaloi kriza
Kendellja vazhdoi

Sa shumë e dua jetën
Për ikjen ka kohë
Sara enëgjulli im mbrojtës
Urdhroi të ftohet emergjenca
Nuk më le te shkoj

S’pranoi të mbetët pa mua
Kujt t’ja kërkon këngën
qingji vogël
I hapë krahët më thot
Baba shumë shumë të dua



MË MUNGOJNË

S’jam matuf i marrosur po u ankova për distancën 
Vërtetë largë i kam largë 
Mungesa plagët mi lëndonë

Unë i mbushuri dhimbje e dashuri 
Për njerzit e barkut tim
Shpirtat e mi

Ndodhë trembëm dhe më kaplon mërzia
E zbehet më vjenë drita
E errëta më përbin

Po e teprova me fjalën më më falë
Ju lëndoj
E di s’është pak

Lëndon dhe vetëm me një fjalë
Rrjedhë gjuhe 
Mëkat

Përmallohem për të gjithë
Dashuri kjo e pamatshme prush
Për sytë e juaj rrush

Se sa mërzitem unë se kuptoni ju 
E rëndë kjo
S’kuptohet në mituri

Kam kujdesin
Nuk ju a tregoj dhimbjen time
Fshehurazi lotët i fshij

E po sa shpejt na ndrrohen stinet 
Ikë dimrat 
Dalin pranverat

Në kohë mbin e thahet bari
Vazhdon jeta

Me ëndrrën time tek ju vi kthehem si era

Tregime për fëmijë nga Bajram Sefaj (3)

Bajram Sefaj

 

USHTARAKU

   - Sot do të flasim ushtarakisht!
   - Siurdhëroni!
   - Gatitu!
   Nipçja mbante qëndrim gatitur.

*

   Një: Gjenerali - është gradë e lartë oficeri në Forcat e Armatosura Tokësore dhe Ajrore.    
   Dy: Kjo gradë nuk fitohet lehtë.
   Tre: Është e lidhur edhe me numrin e gjithmbarshëm të ushtarëve të Forcave të Armatosura të një vendi.
   Katër: Hollësitë do t'i mësosh kur ta keshë veshur uniformën e Ushtrisë së Kosovës.     
   Pesë: Po e more këtë vendim, do të BETOHESH nën flladin e valëve të Flamurit dhe tingujt e Himnit të Shtetit të Kosovës, më të riut në botë!
   Gjashtë: Gradat ushtarake nuk fitohen lehtë!

*

   - Kuptove? - ishte pyetja e Gjeneralit.
   - Siurdhëroni! - ishte përgjegja e Nipçes.
   - Qetësohu! - tha Gjenerali.
   - Siurdhëroni! - u përgjegj Nipçja.
   Të dytë morën frymë lirisht. Pastaj u ulën në kolltuk.
   Në derë u shfaq Gjyshja.
   - Dreka është gati! - tha ushtarakisht edhe ajo.
   - Siurdhëroni! - brofën në këmbë Nipi e Gjyshi.
   Gjeneralit iu kujtua një parullë e moçme: “Ushtri e Popullit Ushtar”.
   Sakaq, e modifikoi shprehjen. “Familje ushtarakësh!”, - tha ai me vete.

*

   U shtruan dhe hëngrën një drekë të këndshme.
   Mbasi pushuan pak, Nipçja u ngrit në këmbë. E ëma i tha ta linte rehat pak Gjyshin, por ai s’ua vuri veshin fjalëve të saj.
   Gjyshja i njihte çapkënllëqet e Nipit.
   - Tani e kam radhën unë! - tha ai, duke u shkëputur me të shpejtë nga “njësia e vogël ushtarake”. Vrapoi drejt dhomës së gjumit të Gjyshit, mori kapelën e tij me nishana dhe u kthye vrap në sallonin e pritjes.
   - Do të vazhdojmë aty ku e lamë!
   Kapela ushtarake e Gjeneralit Plak gati ia mbulonte sytë “Gjeneralit të ri”.
   “Tash, UNË jam GJENERAL!”, - tha me zë të ulët ai.
   Gjyshi nuk pipëtinte.
   - Gatitu! - urdhëroi “Gjenerali Çamarrok”
   Gjenerali Plak po e mbante frymën me zor.
   - Zotohu se do të zbatosh urdhërat e mia për dobi të Atdheut!
   - Zotohem!
   - Qetësohu! - ishte urdhëri i fundit i “Gjeneralit të Ri”.
   - Si urdhëroni! - tha Gjenerali Plak.
   Gjyshja po shkrihej nga kënaqësia kur Gjenerali i karrierës zbatonte urdhërat e “Gjenaralit të Ri”.
   “Si-ur-dhë-ro-ni! Si-ur-dhë-ro-ni”! - përsëriste me cinizëm përgjegjen e tij.
   - Po bluan but sot, Gjeneral! - tha ajo, duke qeshur me zë.
   Nipçja u kënaq me batutën. Gjeneralit i vajti buza në gaz, por u përmbajt.
   Të gjithë qeshën. Si zakonisht, Gjyshja - më së shumti.
   - Të pastë, Gjyshi! - tha Gjenerali.
   - Urimet i paske sot majë gjuhe, Plako, - tha sërish me humor Gjyshja.

*

   Gjyshi i Gonit, i cili sot i “duroi” batutat e Gjyshes, po edhe urdhërat e eprorit të ri, kishte mbaruar studimet në Akademisë Ushtarake në Padova të Italisë. Deri në vitin 1992, kur po shthurej Federata e Jugosllavisë, kishte shërbyer në Armatën sllovene. Gjatë luftës në Kosovë kishte qenë këshilltar në Ministrinë e Mbrojtjes të Kosovës. Së fundmi ishte këshilltar i lartë i Trupave të Mbrojtjes të Kosovës. Tani është në pension, me gradën Gjeneral.

   Nipi i tij, Goni, konfirmoi sot se dëshironte të bëhej oficer i Ushtrisë së Republikës së Kosovës.

Tregime për fëmijë nga Bajram Sefaj (2)

XHIRUESI

 

   Në studion e punës së Gjyshit, Adrieni kish kohë që hynte lehtë, pa bërë poterë, pa lënë gjurmë. Me tamam, ashtu si një pëllumb i bardhë që zbret në ballkon dhe, si me pahir, mbledh ca kokrra meli që ia lë ço mëngjes bukuroshja Lea, dhe pastaj fluturon lart në qiell.

   Gjyshi, i zënë me punë, nuk e kishte vënë re fare Nipçen e tij. Me një pece të bardhë, ai po ia hiqte pluhurin aparatit të tij fotografik.

   - Sa i bukur, ky ... , - tha, sa për të thënë. Ai e kishte hapur e mbyllur disa herë aparatin fotografik, duke menduar se Gjyshi nuk po dinte gjë për këtë punë.

   - Ah, Klyshi i Gjyshit!

   - Sa të bukur e ke këtë ... Është më i mirë se i Gjyshit të Altinit. Po, unë nuk erdha për këtë punë, Gjysh. Eja, se nëna e ka shtruar tryezën për drekë! - tha ai.

   Sapo drekuan mirë e për qejf, Gjyshi vajti në dhomën e fjetjes të bënte një sy gjumë.     

   “Do t’i mbylli pak sytë”, - thoshte ai gjithmonë mbas dreke.

   Nipçja treti në mbretërinë e lojërave magjike në dhomën e vet. Ditëve të fundit, kohën më të madhe e kalonte duke shfletuar libra me ilustrime. Gjyshi ia kishte mbushur deng raftet e bibliotekës me albume fotografish bardhezi, të bëra dhjeta vjet më parë, si dhe me ngjyra - të kohëve të fundit.

*

    Në një fundjavë, Gjyshi dhe Gjyshja kishin vajtur për vizitë te bija e tyre Dritë. Në shtëpi kishin mbetur nipat, Adrieni dhe Joni. Adrieni kishte shtrirë cep më cep dhomës “ilustrimet” e tij. Sapo i erdhi shoku i tij, Altini, i lanë “ilustrimet” menjanë dhe zunë të merreshin me zanatin e “konstruktimeve”. Ata kishin ngritur dy-tri “pallate” montazhi, kur në dhomë u shfaq i vëllai, Joni.

    Joni, ky “burrë” i madh, kishte kohë që kishte marrë leje nga Gjyshi të lexonte “Biografinë” e tij, një dorëshkrim i ilustruar me fotografi bardhezi dhe me ngjyra, nga koha kur ai ishte një FOTOGRAF aktiv.

   - Sot, jam unë Zot Shtëpie! Morët vesh? - u tha Joni me një zë autoritar të dy “çunakëve”.

   - Rrini e luani këtu! Po ju zura në Punëtori të Gjyshit duke prekur APARATIN, do të keni punë me mua!

*

   Joni zuri të lexonte Ditarin e Gjyshit. 

   “Në trojet tona, fotografia me autorin e saj, fotografin, ka kohë që kanë hyrë në fjalorin e përditshëm shqip. Njerëzit tanë i mahniste syri magjik i aparatit fotografik: si atëherë kur nga ajo kuti e vogël dilte peisazhi i madh i fshatit, ashu edhe kur në të hynte një bjeshkë e tërë, ose-ose, kur hynin në të bashkë të gjithë nxënësit e një shkolle!

   Nuk vonoi shumë e, edhe te ne, erdhi filmi. Erdhi kamera, bashkë me emrin e ekspertit që e drejton atë. Ashtu siç është fotograf ai që fotografon me aparat fotografik, siç ishte Marubi ynë, xhirues është edhe ai që xhiron me kamerë filmi!

   Gjë e thjeshtë!

   As i pari, as i vetmi, por, megjithatë, isha ndër të parët xhirues, në trojet tona!

   Shoqërinë tonë e rrokën dhembjet e një lindjeje të re - themelimi i Televizionit të Prishtinës. Asokohe, qe shfaqur kërkesa për xhirues, për atë profil njerëzish që do të punonin me kamerë, do të xhironin, pra. Atëbotë, e them sinqerisht, mjaftonte të kishe një përvojë sado të paktë, - dashurinë dhe pasionin e një fotografi të dalluar amator, - dhe mund të filloje punën e xhiruesit.

   Fillova punën e xhiruesit në studion e Televizionit, me “gjoks”, si i thonë fjalës. Kryeja këtë punë që, sidoqoftë, mirë a keq, duhej bërë. Dikush duhej t'i dilte zot kësaj pune.

   Nga dita në ditë, punën praktike fillova ta pasuroja me njohuri teorike, me shkollim e studim. Duhej nxituar, ngase koha nuk premtonte.

   Televizioni filloi të rritej. Programet po shtoheshin. Ndërkohë, kishin zënë punë kuadro të reja. Konkurset shpesh kalonin numrat treshifrorë. Disa prej nesh që kishim bërë një përvojë dhe kishim mësuar paksa edhe teori, filluam studimet jashtë vendit.

   Unë, bashkë me tre kolegë të mij, u regjistruam në Fakultetin e Arteve dhe Televizionit në Munich të Gjermanisë, në Klasën për xhirim filmi. Krahas shumë vështirësive, që të katërtët i mbaruam studimet në afat rekord dhe u kthyem në Prishtinë. Aty po na priste puna.

   Shumë shpejt e “lash” Televionin. Paksa - me dhimbje. Më ngarkuan të punoja në Shtëpinë tonë të parë për prodhimin dhe shpërndarjen e filmit - KOSOVAFILM.    

   Ndërkohë, krijues letrarë që e njihnin Dramën si gjini, i ishin vënë punës për të hartuar skenarë. Një ndihmesë dhanë regjisorēt e Teatrit tonë. Mbas katër vjetësh, kuadro të arsimuara jashtë vendit, regjisorë, skenografë, kameramanë, etj., po ktheheshin në Kosovë. 

   Tanimë një dyzinë kuadrosh të profileve të ndryshme i ishim përveshur punës: xhirimit të filmave, ekranizimit të skenarëve të gatshëm që kishin “pritur” në sirtarë ...

   Me krenari mund të them se numri i filmave artistikë shqiptarë, të realizuar me forcat tona, po rritej nga dita në ditë. Tanimë, po shtohej edhe numri i xhiruesve, i regjisorëve, i skenaristëve ... Për potencialin e aktorëve, as të mos flasim. Ky profil artistik ishte i njohur dhe i afirmuar.

    Puna e xhiruesit nuk është një punë e thjeshtë teknike, siç mund t’i duket dikujt. Ajo është një punë krijuese tejet e “mprehtë”, ndër më të ndjeshmet, nga fusha e arteve vizuale.

   Nisur nga kjo e vërtetë, ka kohë që është themeluar Çmimi i Madh, me të cilin nderohet Xhiruesi i Vitit, i cili mban emrin e kolegut, bashkëpunëtorit dhe mikut tim të shtrenjtë, Rudolf S.

   Ndjesë pastë!

   Këtu përfundonte tregimi i Gjyshit të nipërve të mirë, Adrienit dhe Jonit.

   Tregimi ruhej mirë e mirë brenda kopërtinave të Ditarit të Gjyshit.

Dy poezi për fëmijë nga Berzat Sadiki

ANIJA E FËMIJËRISË

Më shkrepi një shkëndijë,

larg më çoi - në fëmijëri;

një krande e thatë ç'mu kujtua -

anija e parë ishte për mua.

E hidhja mbi ujë, në jaz,

pastaj i vihesha pas.

Bënim rrugëtim të gjatë,

me anijen - krande të thatë;

rrëzohesha, gërvishtja fytyrë -

vetëm ajo të lëvizte e lirë!

Anijen - krande kur e kujtoj,

me çmim të lartë e vlerësoj;

me asnjë jaht se kisha ndërruar -

si në fëmijëri, ta kisha në duar!

FLOKË XHUFKA-XHUFKA

Fëmijët janë pilivesa

me flatra pa ngjyra;

i rrit dielli, i rrit vesa -

kanë shumë dëshira.

Kanë shpirt fluturash,

flokë xhufka-xhufka;

janë reçel frutash,

me çamçakëza - pufka.

Për NATO gjë nuk dinë,

as për Hagë dhe gjykata;

lozin nëpër parqe,

me akullore e çokollata.

Një tufë me poezi nga Aqif Isaku

HËNA

Sonte qiellin e ndrita më bukur,

Në natën e freskët verore,

Dhe ëmbëlsisht luta një flutur,

Që me Andrën të lozin n`bregore.

E unë ëndërr do t`i bëhem,

Shoqëruar nga miliona yje,

T`i këndojmë këngë ninulle,

Gjumin në syçka t`ia bie.

Atëherë dhe unë si fëmijë,

Do të rritem, do ta bëj zemrën mal,

Kur shohë se Andra n`dritare ri,

Dhe buzëqeshje të ëmbël më falë!

VALËS SË DETIT

Valë kaltëroshe,

Me ngjyrë qielli blu.

Të dëgjoj me ëndje,

Kur bën shu-shu-shu!

Kur shoh si valëvitësh,

Mbi të butat dallgë,

Dhe si t`shoqëron,

Në ujë një pulëbardhë.

Më trimëron dhe mua,

Që të hyj në det,

Të lodrojmë së bashku,

Të lumtur e qetë.

Ndaj ndiqe puhizën,

Ashtu ledhatuar,

Që t`jesh për fëmijët,

Shoqe e adhuruar.

SA M`GËZON, VALË

Era valët lëviz ngadalë,

Dhe hedh flladin në breg.

Freski shpërndan pa ndalë,

Dielli, të mos t`na djegë.

Sa m`gëzon, ti o valë,

Kur të shoh, të ëmbël, manare...

Ndaj valëzo, qetë, ngadalë...

Valëzo, e kurrë mos ndalesh!

Edhe dielli rrezeartë,

Më butë, zhegun do ta hidhte.

Dhe deti krahëhapur,

Fëmijët n`plazh do t`priste!

VERËS

Heshtas pranvera iku,

Lazdruar erdhi vera,

Ç`më joshi me rreze t`arta,

Sikur viteve tjera.

Edhe dielli i kuqëluar,

Zemrën ma mbush n`gaz,

Kur në det shoqëroj valët,

Dhe rrezitem n`plazh.

E kur zhegu verës djeg,

Ngjitem majës malit,

Ku puhiza të miklon,

Dhe freski t`hedh ballit.

Edhe nata plot me yje,

Përrallë ëndërrore...

Më thërret me shushurimë,

Në vals në bregore!

E unë pëllumb që mami m`ka,

Fluturoj në ëndrra qiellit,

Dhe lodroj me hënë e yje,

Mbi krahë të ylberit!

Ndaj, o verë bukuroshe,

Më miklo, më rrit,

Të të pres si sot e dje,

Dhe në tjetrin vit!

DUA

Dua fëmijët, fytyrë buzëqeshur,

Dhe natyrën, me lule të veshur!

Dua dallëndyshen, në dritare kur këndon,

Dhe me këngë, në mëngjes më zgjon!

Dua bletën, mal e fusha kur bredh,

Dhe nektarin, nga lulet mbledh!

Dua dhe qengjin, në kodrinë kur blegëron,

Dhe fyellin e bariut, që ëmbël më kumbon!

Dua pulëbardhën, kur noton liqenit,

Magjishëm hedhur, në vargjet e Asdrenit!

Dua dhe pëllumbat, qiellit fluturuar,

Lumturi e paqe, botës për t`i dhuruar!

N`ËNDRRAT TUA GJEJ LUMTURINË

Më kujtohet një ditë vere,

Kur dhe unë isha fëmijë,

Si t`shikoja në dritare,

Hënëz, kur ndrisje ti!

Ato çaste që m`kanë ikur,

Kur në gjumë më përkëdhelje,

Sërish dua t`i kem gjetur,

Se ngulitur m`janë në mendje.

Hënëz, po t`më dëgjoje,

Do t`ma sillje mua verën,

Mu ashtu siç m`ledhatoje,

Kur të hapur ta lija derën.

Edhe gjumi do t`më vinte,

Bashkë me ëndrrat lozonjare,

Që t`më bartnin ndër vite,

Në idilen e qetë fshatare!

TI M`I KTHEN ËNDRRAT N`GËZIME

Dua yjet t`i kem pranë,

Kur janë qiellit flakëruar.

Dua hënën ta kem n`ëndërr,

Tok me të për t`fluturuar!

Dua t`jem dhe dallëndyshe,

Edhe bletë të bëhem dua!

Dua t`jem edhe ylber,

Me shtatë ngjyra pikturuar!

Dua t`ngjitem qiellit lart,

Mu si ngjitet xixëllonja.

Dua t`hedh vargje në fletë,

Shkruar, me të artat shkronja!

Dua ëndrra t`më shoqërojë,

Tok me të dhe muza ime.

E, ty muzë si mos të dua,

Kur m`i kthen ëndrrat n`gëzime!?

TË JESH FËMIJË

Je yll që qiellin ndrin,

Që e ndrin si yll i artë.

Se në shpirt ke ëmbëlsinë,

Si e ka e ëmbla mjaltë.

Kur buzëqesh ti rrezon bota,

Nga rrezet që Dielli derdh.

Ç`lumturi ndjen dhe ylberi,

Kur mbi krahë të tij të merr!

Edhe Hëna ty t`gëzohet,

Eh, ç`ta ka ajo lakminë!

Kur t`i dëgjon fjalët e ëmbla,

Kur ta sheh ty bukurinë.

E, poeti të bën princ,

Më të bukurin princ në botë.

Kur t`thur vargje plot magji,

Kur gëzoje, jetën, të thotë!

BËJE DHE TI ZEMRËN BUJARE

Mos më fol me zë të vrazhdë

Se në shpirt mua më prek.

Folmë, sikur zogjtë që flasin,

Se vrazhdësia zemrën ma vret.

Ti e di si është fëmija,

Është i njomë si fije bari.

Ledhatuar është nga ëndrrat,

Është gjerdan prej qelibari.

Mos tento që t`flasësh kot,

Kot të thuash gjëra pa hije,

S`i meriton një zemër e njomë,

Siç është një zemër fëmije.

Më flit pra, fjalë të mira,

Më flit fjalë lozonjare!

Bëje si unë zemrën e butë,

Bëje edhe ti zemrën bujare!

Se ne jemi si lule prilli,

Dhe qortimin se durojmë dot.

Veç një fjalë plot ëmbëlsi,

Për ne vlen sa tërë një botë.

FËMIJA ËSHTË FËMIJË

Nuk ka vend askund në botë

Që fëmija të jetë ndryshe,

Kudo ai është veç fëmijë,

Po tjetër, kë mund të ishte!?

Gjithkund njësoj buzëqeshin,

Edhe vajin njëjtë e kanë,

Edhe zemrat njëjtë u rrahin,

Dhe mirësi njëjtë në shpirt mbajnë.

Mos tentoni të bëni dallime,

Si në ngjyrë, komb e fe,

Nderojini pa paragjykime,

Të tregojmë sa i duam ne.

Për të vlejnë vetëm miklimet,

Të falura me shpirt e zemër,

Që, dhe për ta, kur të rriten,

Fëmija, të ketë, të njëjtin emër.

Ç`JANË FËMIJËT

Fëmijët janë lulëkuqe,

Bletë, flutura,

Diell e hënë.

Janë dhe yje,

Margaritarë,

Ylbere,

Që me ëndrrat fluturojnë.

PËR FËMIJËT

Hënë e yje për një orë,

Do t`i mblidhja t`i thur kurorë.

Dhuratë yllkave t`ua fal,

Zemrat që t`ua bëj mal!

Dhe si zog gjithësinë,

Do ta pushtoja me një frymë.

Të gjej ëndrra lumturie,

Për syçkat e çdo fëmije!

Do të bëhesha edhe ylber,

Që dhe dimrin t`ua bëj verë.

Të rrezatojnë ngjyra lirie,

Të jenë dritëza ardhmërie!