Fran Ukcama: CICRIMAT

CICRIMAT

 Ciceron telefoni,
në ballkon edhe zogu,
unë rend t`i kap i pari,
për të dy po më djeg malli..

Telefoni kap për filli,
se pas tij po më flet nipi,
një herë nipi , pastaj mbesa,
ballin tim e mbulon vesa..

Kur mbarojnë me cicërima,
më thërret dhe kanarina..
e keshtu ma ngjallet dita,
zemra si zjarr me xixa!

Vrap e vrap, ulje e ngjitje,
emocione dhe stërvitje,
me të tre, qeshim, gajasem,
nuk po gjëj kohë që të plakem!





NË KASOLLEN E HUMORIT

Hyjmë me breshka dhe zhapikë,
ne kashtoren anes detit,
barcaleta endim gjithë,
njeri me një fije kashte,
ngacmon veshin, qeshë dhe ikë..

Vjen një lopë ha plot me ëndje,
nëpër rërë lekurë shalqini,
dhe një gic zhgërryen në zhuka,
mbi slozhon ka hypyr qingji..

Dallget vijnë, pastaj shkojnë,
gumëzhin deti mbi shkëmenj,
plazhi ynë, na afron,
dele dhi dhe peshkaqen..

Se ketu kercet gallata,
me qeros me nastradin,
për nën henëz ,kur vjen nata,
ndezim zemëra ,fantazitë..

Në kashtoren e humorit,
ku humori nuk ka anë,
ja ashtu, kot se kotit,
peshku vjen vetë në tigan..

Vjen dhe delja në mengjes,
qumeshtin e sjell në gjijë,
ne shpesh luajmë indianin,
bajmë surratet me thengjijë..

Keshtu iken, s`pushon vera,
aventura e gazmore,
s`ka si plazhi ynë me zhuka,
me bageti e me pushonjes,
ku zgjerohet hop e hop,
bahet si kacek krahnori,
pak prej uji, pak prej jodi,
por se shumti nga humori!!






HËNA DHE TOLLUMBACJA

Mbesa ima me emri Iljana,
pret në dritare sa të dalin hëna..
Po një natë hëna nuk di ku u tret,
mbesa e mërzitur pa gjumë mbet...

Te cepi i dritares,degëza na vjen,
era nis e luan me krahet e paprerë,
pas pak si me magji siper na sjell,
buzegazen e ndritur, tollumbacen e verdhë..

Fshiu lotetet e qeshi, sa e pa Iljana,
me klithma thirri:-Erdhi, erdhi hana!
ne qetesi ra shtepia, aty kah mesnata,
vogelushja engjellore, iku nëpër ëndërra!!







UJQËRIT A MA HANË ANDËRREN

Ah, te stani mi kodrinë,
mes ahishtes e pres natën,
yjet prej qielli po bien,
unë i pres ta zbusin andërren..

Në torishtë dridhet ogiçi,
tringëllima lëshon kumbona,
ujqërish s`pushojnë ndër imshta,
lypin mish në orë të vona...

Auuu, shtillen ulurima,
lugines, kupës së qiellit,
ndezim zjarre t`i hutojmë,
s`po mbajnë ma hekurat e qenit..

Për nën plafin e dhintë,
dridhen si zogjë njomëzakë, zemrat,
kemi frikë nga ujku i bjeshkes,
a mos vallë i kafshon andërrat..

Eh, kjo ka ndodhë ka kohë,
dikur, në stan te Vorri i Fratit,
tash , unë gjysh, në vjeshtë të vonë,
mbledh kujtime mes asfaltit!!!!!!!!!!!!!!






MOS M`I PREK SHËNJAT E KOMBIT

Kam një za, kam një emer,
kam një vendlindje për be,
kam një tokë dhe një qiell,
unë e kam një Atë e dhe...

Kam një gjuhë të ambel mjaltë,
me të gjithë më bashkon,
kam zakone dhe tradita,
kam ma të shtrejtin, quhet Komb!

Kam flamurin kuq e zi,
shqiponja krenare në mes,
e kam hymnin për liri,
zemrën time flakë ma ndez!

Kam heronjë edhe deshmorë,
gjak e jetë i dhane ketij dheu,
mbi të ghithë lavd e kurorë,
i ka në ball Skenderbeu!!

Mos m`prek shënjat e Kombit,
pasha besën kurrë nuk të fal,
për t`i dal zot , unë, trollit,
bahem det e bahem mal!!





ABETARE

 Oh sa herë kemi kënduar,
moj e bukura abetare,
xixllonjat sa t`i duam,
duam lulet në livadhe..

Ti na rrezatove zemrën,
nëpër breza gurrë kristali,
ne, te ti i kemi emrat,
gjyshi, gjyshja, babi mami..

Kurdoherë, te ti, perkulem,
por si bleta në tërfonja,
me deshirë, aty ne ngulem,
mesojmë tingujt edhe shkronjat..

Kah është Kombi anëmbanë,
ku janë shqiponjat krenare,
flitet veçese gluha amë,
aty je ti Abetare!!

Ah, faltorja ku ne falem,
gjithë me shpirt, pa dallim,
je simboli atedhetar,
krenaria e kombit tim!!





LOJË NË DHOMA

Sapo hy te dhoma e parë,
gjej maçokun push bardhë,
i mërzitur, sy palarë,
ë, ë, ë me të qarë!

Sapo hy te dhoma e dytë,
bubi kisht mbyllur sytë,
i vetmuar s`reagon,
ka kaluar depresion..

Sapo dal në ballkon,
kanarina nuk këndon,
ka mbyllë veshët me gazetë,
numeron yjet dhe retë..

Pse ky vaj, kjo shurdhi,
çka ka ndodhë në shtepi,
gjyshja , gjegjet te lesa,
ehu, iku nipi, iku mbesa..!!!

Ku është gazi, bukuria,
hallakama, gjurulldia,
ka ra heshtja, qetësia,
harrimi edhe vetmia...

Gjyshi kapi tupanin,
bum-bum- bam, çau tavanin,
ngrihuni merrni vallen,
kulla nuk rron ,kurrë pa kangën..

NIsi bubi me ham-ham,
maçoku hidhet në tavan,
cicërimat , kanarina,
vallen e mori gjyshja...

Ah, ja pra, jeta kallet,
lumi ecën , nuk ndalet,
yjet luajnë vrap e vrap,
nip e mbesa vijnë prap!!!!

Agim Metbala: Shtatori i veçantë

Agim Metbala

SHTATORI I VEÇANTË
Gjatë luftës në vendlindjen time, armiku tregoi gjithë vrazhdësinë dhe urrejtjen patologjike. Vrau mbi një mijë qytetarë të pafajshëm - gra, pleq dhe fëmijë. Dogji në mënyrë barbare me mijëra shtëpi, burgosi dhe rrëmbeu pengje lufte me qindra qytetarë të pafajshëm, për fatin e të cilëve as sot e kësaj dite nuk dihet gjë...
Ishin vërtet ato ditë e tmerrit.
Gjatë atyre ditëve, nga bombardimet e armikut, në këmbë u plagos rëndë edhe shoqja jonë e klasës, Liridona. Gjatë kohës sa ishte lufta, ajo u mjekua në spitalin e Prizrenit. Pas çlirimit, u transferua për mjekim në Tiranë, dhe nga atje, me ndihmën e një organizate humanitare, është dërguar për shërim të mëtejmë në Zvicër...
Plot dy vjet, banga e Liridonës mbeti e zbrazët. Ne shokët dhe shoqet e klasës, shpesh e kujtonim dhe bisedonim për të, sepse ajo jo vetëm se ishte nxënëse e shkëlqyeshme, por ishte edhe shumë e afërt me të gjithë dhe e përgatitur në çdo moment për sakrificë. I dëshironim shërim të shpejtë, por nuk kishim kurrfarë informate për shëndetin e saj...
Pushimet verore kaluan si në ëndërr. Fëmijët u çlodhën, u freskuan dhe secili mezi e priste shtatorin për t’u takuar sërish me shokë dhe shoqe të klasës, si dhe me mësuesën e arsimtarët e dashur.
Një shtatori. Dita kishte gëdhirë e bardhë, me rrezet e veta të ngrohta. Fushat kishin marrë një pamje papërshkruar vjeshte. Vreshtat me pamjen e tyre të bukur, joshnin secilin shkrimtarë dhe secilin piktorë.
Kuptohet, sikurse secili fëmijë, ashtu edhe unë, u zgjova shumë më herët se rëndom. I përgatitur veçmas për ditën e parë të vitit të ri shkollor. Pasi u përshëndeta me mëmën, u nisa për në shkollë. Oborri i shkollës gumëzhinte nga hareja. Në fytyrën e secilit fëmijë, haptas vërehej gëzimi i papërshkruar.
Pa humbur kohë, ra zilja e parë, dhe të gjithë në rreshta hymë nëpër klasa. Pasi zumë vendet, vërejtëm se vendi i Liridonës, sërish kishte mbetur i zbrazët. Kujdestari i klasës me plot dashuri filloi të na mbajë një fjalim të shkurtër:
- Nxënës të dashur!...
Për një moment, u dëgjua një trokitje e lehtë:
- Tak, tak, tak!
- Hyr! – urdhëroi kujdestari i klasës.
Dera u hapë ngadalë. Çfarë mrekullie! Në derë u duk Liridona. Të gjithë u stepëm nga befasia dhe gëzimi. Liridona buzëqeshte me një butësi përrallore. Buzëqeshja e saj pushtoi tërë klasën.
- Eja, eja, Liridonë e dashur! – e theu heshtjen dhe befasinë e krijuar kujdestari i klasës.
Liridona me kujdes dhe ngadalë me patericat, u drejtua drejt bankës së ve. Në atë moment, Djellëza filloi me duartrokitjet. Pas saj e tërë klasa u ngritëm në këmbë dhe duartrokitjet nuk pushuan për një kohë të gjatë.Të gjithëve na dolën lotët e gëzimit.
Pastaj kujdestari i klasës, me fjalë të zgjedhura, i dëshiroi mirëseardhjen.
Në faqet e Liridonës, rrëshqitën lot nostalgjie, ajo pastaj na rrëfeu për peripecitë, për vuajtjet, dhe për amputimin e këmbës së djathtë, gjatë shërimit të saj në Tiranë dhe në Zvicër...
Për mua dhe shokët klasës, ky shtator dhe ky vit shkollor ishte i veçantë, sepse në klasë u kthye sërish shoqja jonë e dhashur, Liridona, e cila prapë u ul në bankën e saj.
Këtë shtator do ta mbajmë në mend tërë jetën.

2000