FRAN UKCAMA
KUR QAN BLEONA DHE UNË LOTOJ
-Kushtuar vogelushes Bleon Mata-
E kapen si kaçubeti zogun,
dhe e çuan nuk di se ku,
kur qan Bleona, lyp zotin,
lotoj pa nda edhe unë!
Ajo një kullull mban në dorë,
një fjango të njomun me vesë,
loton mbi to, loti ngrin, borë,
një lue qesh, se ka një shpresë!
Kur klith mallshëm një pulbardhë,
dhe nana shtrati po ndreq bosh,
I shkreti shpirti im i vrarë,
therret, ah mizorja kohë!
Kur gjysh e gjyshe në andërr rendin,
Bleonen e qasin në krahnor,
dhe unë nga larg vikas një emen,
Blonë, ku je moj Bleonë!
Si mund të shkulet shpirt i mamit,
si mund liria të grabitet,
si mund që zjarri i mallit,
dhe lulja egezimit të vyshket!
Dhe tash e mbas po baj një pytje,
engjujt, pa faj, kush do t`i ruaj?
- O zot e kthe Bleonën në fis,
gjithkush mbi dhe asht i kërcnuar!
-Kushtuar vogelushes Bleon Mata-
E kapen si kaçubeti zogun,
dhe e çuan nuk di se ku,
kur qan Bleona, lyp zotin,
lotoj pa nda edhe unë!
Ajo një kullull mban në dorë,
një fjango të njomun me vesë,
loton mbi to, loti ngrin, borë,
një lue qesh, se ka një shpresë!
Kur klith mallshëm një pulbardhë,
dhe nana shtrati po ndreq bosh,
I shkreti shpirti im i vrarë,
therret, ah mizorja kohë!
Kur gjysh e gjyshe në andërr rendin,
Bleonen e qasin në krahnor,
dhe unë nga larg vikas një emen,
Blonë, ku je moj Bleonë!
Si mund të shkulet shpirt i mamit,
si mund liria të grabitet,
si mund që zjarri i mallit,
dhe lulja egezimit të vyshket!
Dhe tash e mbas po baj një pytje,
engjujt, pa faj, kush do t`i ruaj?
- O zot e kthe Bleonën në fis,
gjithkush mbi dhe asht i kërcnuar!
