PËLLUMBAT NË ÇATI
Në çatinë e shtëpisë sime jetojnë dy pëllumba të bukur. Njëri është i bardhë dhe tjetri i larmë. Kur ishte verë, rregullisht këndonin këngën e tyre të bukur: gu, gu, gu!...
Tani bën dimër i ftohtë. Dëbora ka mbuluar fushën dhe pullazet. Si duket, nga mërzia, rrallë këndojnë dhe nuk dalin shpesh nga strofulli ku jetojnë. Vetëm kur i merr uria, dalin nga strofulli i tyre dhe së bashku me nxënësit e shkollës..., edhe ata shkojnë në shkollë…. Fluturojnë rreth tyre, duke pritur që mos po u bie ndonjë trohë byreku të ngrohtë nga dora.
Orarin e kanë të mësuar. Sa herë që babai del për të shkuar në punë dhe ndez veturën, edhe ata zgjohen dhe fluturojnë drejt e në oborrin e shkollës. Shkojnë dhe përsëri kthehen. Kështu vazhdon jeta e tyre.
Meqë po afrohej pushimi dimëror, Arbërit i shkoi ndër mend se çka do të bënin pëllumbat gjatë kësaj kohe. A do të shkonin edhe ata në pushim dimëror, apo si do t’ia bënin për ushqim. Bora e kishte mbuluar fshatin.
Pëllumbi Larosh, siç e kishte pagëzuar Arbëri, ishte prindi i Bardhoshit, i cili kishte lindur këtë verë dhe nuk kishte shumë përvojë nga ky dimër i egër që bënte.
Kur erdhi pushimi dimëror dhe nxënësit më nuk shkonin në shkollë, babai, sapo ndezi veturën, nga pullazi i shtëpisë doli Bardhoshi dhe fluturoi në oborrin e shkollës. Atje priti gjatë, por askund nuk u duk asnjë fëmijë. Mendoi se mos i kishte zënë gjumi. Por, seç iu fiksua në mendje se nuk ishte e mundur që ky gjumë dimëror t’i zinte të gjithë nxënësit.
Kaloi ora e parë e mësimit pa nxënës. Bardhoshi ende ishte duke pritur në oborrin e shkollës. Mendonte se atë mëngjes mos ishte vonuar dhe nxënësit kishin hyrë në mësim! Kështu priste zilen e shkollës. Por, as kjo nuk ndodhi.
U shqetësua pa masë. E kishte kapur uria. Nuk kishte ngrënë që nga dita e mëparshme. Më pas u kthye në pullazin e shtëpisë, ku ishte i strehuar Arbëri dhe filloi ta pyeste:
“Larosh, pse ti sot nuk erdhe në shkollë?”
“Nuk e kam dëgjuar automobilin”, - iu përgjigj.
“Po unë jam zgjuar me kohë dhe isha në shkollë!... Por, atje nuk kishte fëmijë… Bile gjatë kam pritur!...”
Laroshit, të gjitha këto biseda nuk ia mbushën mendjen. Doli nga pullazi i shtëpisë dhe fluturoi në një pullaz tjetër, nga ku shihej oborri i shkollës. As ai nuk pa asnjë fëmijë në oborr. Mendoi se mos për shkak të ftohtit që bënte atë dimër, fëmijët nuk dilnin në oborr.
“Bardhosh, si duket nga të ftohtit nuk dalin në pushim”, - i tha Laroshi. “Si t’ia bëjmë tani? Më ka marrë uria. Nuk mund të qëndroj më”, - tha dhe shkundi krahët që bile sadopak të këndellej.
Në çast, pëllumbit Larosh, nga përvoja e vitit të kaluar iu kujtua se fëmijët janë në pushim.
“Hë, tani m’u kujtua! Fëmijët kanë pushim dimëror dhe një kohë nuk do jenë në shkollë”, - i tha Bardhoshit.
“Po halli ynë, ç’të bëjmë në këtë dimër kaq të ftohtë pa ushqim?”
“Duhet të kërkojmë ushqim diku tjetër”, iu përgjigj.
“Ku të gjejmë diku tjetër?”
“Po a do të zgjasë shumë ky pushim?” - i tha Laroshit.
“Nuk di”, - dhe hapi krahët…, duke i thënë të shkonin diku tjetër, se për një kohë nuk do të kishin ushqim.
Që të dy fluturuan drejt stallës së xha Bujarit, ku ai mbante ushqim për bagëti. Aty kishte edhe sa për pëllumbat që i kishte zënë dimri i egër.
Kështu vazhduan çdo ditë, përderisa nuk filloi përsëri mësimi.
MACJA E MËRZITUR
Mbesa ime, Vesa, kishte një mace të bukur të murrme. Atë e kishte pagëzuar Murroshe dhe e donte pa masë. Sa herë shkonte në shkollë, përshëndetej me të dhe Murroshja e përcillte deri te dyert e oborrit, duke mjaullitur pas mbesës sime të bukur.
Si duket, edhe macja kishte orë në dorë. Kur vinte koha e kthimit të Vesës nga shkolla, ajo dilte në vendin e veçantë, ku edhe e kishte përshëndetur për në shkollë, dhe priste derisa të vinte Vesa.
Porsa vinte Vesa, përqafoheshin. Për këtë respekt që ia bënte macja, Vesa ia dhuronte ndonjë pjesë të çokollatës, të cilën e kishte blerë për vete dhe për Murroshen e bukur.
... Ditë pas dite, në qytetin tonë të bukur ndodhi diçka e trishtuar. Ndodhi një tërmet që dëmtoi shumë shtëpi (por për fat të mirë, pa viktima në njerëz). Shtëpinë e Vesës e bëri të pabanueshme. Babai i Vesës vendosi që ta rrënonte shtëpinë e plasaritur. Shtëpinë e re dëshironte ta ndërtonte në një vend tjetër dhe kështu ndodhi.
Nga shtëpia e vjetër u larguan të gjithë. Edhe Murroshja. Të gjithë u vendosën në një pallat me shumë kate. Por, Murroshja ishte tepër e shqetësuar dhe e mërzitur. Ajo çdo ditë kthehej te shtëpia e vjetër. Aty bëri një vend të ri, pasi nuk i pëlqente pallati. Nuk deshi të largohej nga vatra ku kishte lindur.
Edhe pse Vesa, sa herë i vinte koha për të shkuar në shkollë, së pari e vizitonte Murroshen dhe duke e përkëdhelur e dërgonte në pallatin e ri, Murroshja, në rastin e parë që hapej dera e dhomës, dilte nga pallati dhe vrap e te vatra e vjetër.
Vesa këtë e dinte dhe, kur kthehej nga shkolla, nuk hynte në pallat. Së pari shkonte te vatra e vjetër për ta marrë Murroshen e pastaj shkonte në pallat ku ishin vendosur.
Murroshja, si zakonisht, i dilte përpara duke mjaullitur. Dukej tepër e shqetësuar dhe e mërzitur nga kjo ndarje.
Kështu ndodhi shumë herë me Murroshen. Vesa e dërgonte në pallat, por Murroshja, me t’u hapur dera, sërish merrte rrugën drejt vatrës së vjetër.
Vesa pyeti shokët dhe shoqet, pse po ndodhte kjo me macen e saj, Murroshen? Ata i thanë se nuk kishin ide. “Kështu është me macet në përgjithësi. Ato kurrë nuk e lëshojnë vatrën e tyre ku kanë lindur. Ato aty qëndrojnë gjithmonë”.
Pasi Murroshja kishte marrë një vendim të tillë, Vesa vendosi që t’ia rregullonte një shtëpizë të re. Një ditë, mori gëzofin që kishte në shtëpi, ia dhuroi Murroshes. Mori edhe disa tulla, që kishin mbetur nga shtëpia e rrënuar dhe ia bëri një sishtëpi Murroshes. Ia shtroi gëzofin për të mos u mërdhirë netëve të ftohta.
Vesa çdo ditë ia dërgonte ushqimin Murroshes. Por, kur një ditë dimri mori një shishe me qumësht të ngrohtë për t’ia sjellë maces, atë nuk e gjeti! Si duket, kishte ikur nga të ftohtit ose kishte pësuar ndonjë fatkeqësi në atë trafik të dendur, aty afër pallatit ku jetonte.
Vesa nuk deshi të dyshonte në këto gjëra të pakëndshme dhe kishte dëshirë që një ditë Murroshja t’i kthehej përsëri.
Mbesa ime, Vesa, kishte një mace të bukur të murrme. Atë e kishte pagëzuar Murroshe dhe e donte pa masë. Sa herë shkonte në shkollë, përshëndetej me të dhe Murroshja e përcillte deri te dyert e oborrit, duke mjaullitur pas mbesës sime të bukur.
Si duket, edhe macja kishte orë në dorë. Kur vinte koha e kthimit të Vesës nga shkolla, ajo dilte në vendin e veçantë, ku edhe e kishte përshëndetur për në shkollë, dhe priste derisa të vinte Vesa.
Porsa vinte Vesa, përqafoheshin. Për këtë respekt që ia bënte macja, Vesa ia dhuronte ndonjë pjesë të çokollatës, të cilën e kishte blerë për vete dhe për Murroshen e bukur.
... Ditë pas dite, në qytetin tonë të bukur ndodhi diçka e trishtuar. Ndodhi një tërmet që dëmtoi shumë shtëpi (por për fat të mirë, pa viktima në njerëz). Shtëpinë e Vesës e bëri të pabanueshme. Babai i Vesës vendosi që ta rrënonte shtëpinë e plasaritur. Shtëpinë e re dëshironte ta ndërtonte në një vend tjetër dhe kështu ndodhi.
Nga shtëpia e vjetër u larguan të gjithë. Edhe Murroshja. Të gjithë u vendosën në një pallat me shumë kate. Por, Murroshja ishte tepër e shqetësuar dhe e mërzitur. Ajo çdo ditë kthehej te shtëpia e vjetër. Aty bëri një vend të ri, pasi nuk i pëlqente pallati. Nuk deshi të largohej nga vatra ku kishte lindur.
Edhe pse Vesa, sa herë i vinte koha për të shkuar në shkollë, së pari e vizitonte Murroshen dhe duke e përkëdhelur e dërgonte në pallatin e ri, Murroshja, në rastin e parë që hapej dera e dhomës, dilte nga pallati dhe vrap e te vatra e vjetër.
Vesa këtë e dinte dhe, kur kthehej nga shkolla, nuk hynte në pallat. Së pari shkonte te vatra e vjetër për ta marrë Murroshen e pastaj shkonte në pallat ku ishin vendosur.
Murroshja, si zakonisht, i dilte përpara duke mjaullitur. Dukej tepër e shqetësuar dhe e mërzitur nga kjo ndarje.
Kështu ndodhi shumë herë me Murroshen. Vesa e dërgonte në pallat, por Murroshja, me t’u hapur dera, sërish merrte rrugën drejt vatrës së vjetër.
Vesa pyeti shokët dhe shoqet, pse po ndodhte kjo me macen e saj, Murroshen? Ata i thanë se nuk kishin ide. “Kështu është me macet në përgjithësi. Ato kurrë nuk e lëshojnë vatrën e tyre ku kanë lindur. Ato aty qëndrojnë gjithmonë”.
Pasi Murroshja kishte marrë një vendim të tillë, Vesa vendosi që t’ia rregullonte një shtëpizë të re. Një ditë, mori gëzofin që kishte në shtëpi, ia dhuroi Murroshes. Mori edhe disa tulla, që kishin mbetur nga shtëpia e rrënuar dhe ia bëri një sishtëpi Murroshes. Ia shtroi gëzofin për të mos u mërdhirë netëve të ftohta.
Vesa çdo ditë ia dërgonte ushqimin Murroshes. Por, kur një ditë dimri mori një shishe me qumësht të ngrohtë për t’ia sjellë maces, atë nuk e gjeti! Si duket, kishte ikur nga të ftohtit ose kishte pësuar ndonjë fatkeqësi në atë trafik të dendur, aty afër pallatit ku jetonte.
Vesa nuk deshi të dyshonte në këto gjëra të pakëndshme dhe kishte dëshirë që një ditë Murroshja t’i kthehej përsëri.
Marrë nga "Faqja për fëmijë" në FB
